Στην ταινία «Ο Χρυσοδάχτυλος» με τον Κόνερυ στον ρόλο του Μποντ, (την έδειξε προχθές κάποιο κανάλι) έχει μία σκηνή που την κάνω πολύ χάζι. Είναι ο Μποντ με τον Μ σε μία συνάντηση με τον διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας, πρώην στρατιωτικό, με ύφος υψιπετές, που πουθενά στον κόσμο δεν ψωνίζεται και το έχεις μόνον αν έχεις θητεύσει british officer (ήτοι, πιο κάτω μόνον από τον Μεγαλοδύναμο, όπως κάποτε βεβαίωνε ο Κίπλιγκ). Ο Συνταγματάρχης Smithers, λοιπόν, εξηγεί σε θαυμαστή οξφορδιανή προφορά στους καλεσμένους του τον τρόπο με τον οποίον η αμερικάνικη και βρετανική κυβέρνηση μπορούν να υπολογίζουν την πραγματική αξία της βρετανικής λίρας και του δολαρίου σε αντιστοιχία με τα αποθέματα χρυσού στο Fort Κnox και στα θησαυροφυλάκια της Τραπέζης της Αγγλίας.
Από το 1964, που γυρίστηκε η ταινία, έχουν περάσει 65 εκατομμύρια χρόνια. Η σκηνή αυτή σήμερα θα μπορούσε να είναι βιντεοσκοπημένη από την κρητιδική περίοδο, ή από το Jurassic Park του Spielberg. Ο Συνταγματάρχης Smithers, δηλαδή, μου φέρνει σε βροντόσαυρο, ο Μ πάει περισσότερο σε βραχιόσαυρο, ενώ ο Μποντ είναι κανονικός T– Rex.
Διότι σήμερα, 65 εκατομμύρια χρόνια μετά, έχουν μπει και Κίνα και Ρωσία και Ινδία και Σαουδική Αραβία στο παιχνίδι και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν μετριέται με δεκάδες μηδενικά και ο υπολογισμός της εσωτερικής αξίας ενός νομίσματος είναι μία πολύπλοκη εξίσωση με δεκάδες μεταβλητές, όπως το ΑΕΠ, το εσωτερικό και εξωτερικό χρέος, τον λόγο μεταξύ ΑΕΠ και χρέους, το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, τον λόγο εισαγωγών – εξαγωγών, τα συναλλαγματικά διαθέσιμα, τις καταθέσεις, το τραπεζικό σύστημα, την ενεργειακή επάρκεια και πάει λέγοντας.
Φυσικά, τα αποθέματα χρυσού ήταν και θα παραμείνουν πάντα μία από τις μεταβλητές. Όμως, οι «Αγορές», αυτή η αόρατη και παντοδύναμη θεότητα της σύγχρονης οικονομίας, έχουν τα εργαλεία και την πρόσβαση να ελέγχουν πλέον μέχρι και το διαμέτρημα του πυλωρού της κάθε οικονομίας και να κάνουν, ξεχωριστά για την κάθε μία, «αξιολόγηση».
Μεγάλη κουβέντα αυτή η «αξιολόγηση». Τι μαγνητική τομογραφία και αηδίες. Μέχρι και συναισθήματα πιάνει. Και σκέψεις. Και ελπίδες. Και προσδοκίες για το αύριο. Μέχρι και τον καφέ σου λέει. Και τα χαρτιά σου ρίχνει. Όλα τα ξέρει. Τα πάντα προβλέπει.
Επί της ουσίας όμως, η «αξιολόγηση» βασίζεται, να πάρει ο διάολος, σε κάποια αριθμητικά δεδομένα, που αντιστοιχούν σε κάποιες εσωτερικές αξίες. Και αυτές είναι πραγματικές. Πραγματικές, που να πάρει και να σηκώσει. Όχι αέρας κοπανιστός.
Το λέω αυτό διότι εδώ και 10 χρόνια, από τότε που μπήκαν στη ζωή μας τα κρυπτονομίσματα, μάθαμε ότι ένα σπιτάκι, από αυτά που έχει η Μonopoly, και είναι τρία γραμμάρια πλαστικό, μπορεί να κάνει όσο μία μεζονέτα στο Μόντε Κάρλο. Με θέα το Καζίνο. Και να πουλιέται όσο κι αυτή. Και πιο ακριβά. Και να έρχεται κάποιος και να την αγοράζει. Όχι με αυτά τα ψεύτικα τα λεφτά της Μonopoly. Με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ λεφτά.
Και το ακόμα πιο λωλό είναι ότι δεν μας αρέσουν οι «Αγορές». Και τις βρίζουμε. Αλλά τα κρυπτονομίσματα μας αρέσουν. Και τα αγοράζουμε. Τώρα βέβαια που πέφτει το ξύλο της αρκούδας και έχουν γίνει πιο ψεύτικα κι από τα λεφτά της Μonopoly γκρινιάζουμε. Αλλά ποιος φταίει γι’ αυτό;
Διαβαστε ακομα: