”Βάλε κι άλλους φόρους!” διατάζει ο πασάς τον βεζύρη του. Μα…, έκανε να πει ο άλλος. ”Άσε τα μα και τα μου… ” τον κόβει ο πασάς που δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Μα…, επιμένει ο βεζύρης, πολυχρονεμένε μου, οι άνθρωποι δεν έχουν, στη μαύρη δυστυχία είναι από τους πολλούς φόρους που τους έχουμε βάλει.
”Αυτό που σου είπα! Φτιάξε κι άλλους φόρους…” είναι η τελευταία κουβέντα του πασά πριν ζητήσει να του φέρουν το γιουσουφάκι του.
Μετά από δυόμισυ μήνες ο πασάς ρωτάει τον βεζύρη “Πώς είναι τα πράγματα;”. Δεν αντέχουνε άλλο, πασά μου, κλαίνε. Τέτοια πείνα δεν έχω ξαναδεί. “Βάλε κι άλλους φόρους…” τον προστάζει ο πασάς. Μα…, προσπαθεί να πει ο βεζύρης, δεν μπορούμε να τους φορολογήσουμε κι άλλο, οι άνθρωποι έχουν στεγνώσει. ”Είπα κι ελάλησα, βάλε κι άλλους φόρους, διαφορετικά θα σου πάρω το κεφάλι” αγριεύει για τα καλά ο πασάς και για να φτιάξει η διάθεσή του ζητάει να του στείλουν επιτόπου το γιουσουφάκι του.
Μετά από ενάμισυ μήνα ο βεζύρης μ’ ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίζεται στον πασά: “Οι Έλληνες δεν κλαίνε πια!”. Τα’ χασε ο πασάς, το ένα φρύδι του κόλλησε στο άλλο. “Οι Έλληνες το διασκεδάζουν, το Πάσχα όλοι σούβλισαν αρνιά, γεμάτα τα σούπερμάρκετ, ουδείς δουλεύει… Να βάλουμε κι άλλους φόρους, πασά μου!”.
“Βεζύρη, είσαι μαλάκας!…” του βγαίνει από αριστερά ο πασάς. “Βεζύρη, είσαι άχρηστος! Κανένα φόρο δεν θα βάλεις. Τα πασχαλινά τους γλέντια είναι η μεγάλη απόδειξη ότι είναι σασί, δεν έχουν μία… Ξύπνα, βεζύρη! Τώρα πια οι Έλληνες διασκεδάζουν την απελπισία τους, συμπεριφέρονται όπως έρθουν και όπως κάτσουν τα πράγματα”.
Διαβαστε ακομα: