Τους λένε αντάρτες τους ιδιοκτήτες των 12 ομάδων που ξεκίνησαν να φτιάξουν δική τους φάμπρικα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τους λένε και συνωμότες. Και προδότες. Και αποσχιστές. Και τούτες τις άνοστες κατηγορίες τις λένε στα… σοβαρά, και τις υιοθετούν τα πιο έγκυρα και παραδοσιακά ΜΜΕ του πλανήτη.
Το ποδόσφαιρο, λέει, δεν ανήκει στους μεγαλομετόχους των ομάδων. Εδώ σταματάει η λογική. Οι ομάδες τους ανήκουν, αλλά… δεν τους ανήκει το προϊόν που παράγουν οι ομάδες. Ο ορισμός του λαϊκισμού.
Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς ομάδα. Δεν υπάρχει πρωτάθλημα ή όποια άλλη διοργάνωση χωρίς τη συμμετοχή των ανωνύμων εταιρειών που συναλλάσσονται με ποδοσφαιριστές- εργαζόμενους και οπαδούς-πελάτες, κανάλια και χορηγούς. Χωρίς τις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις, τις ΠΑΕ, ο κόσμος στα γήπεδα θα έβλεπε ποδόσφαιρο με αντιπάλους καφενεία, ψησταριές, πιτσαρίες, μπυραρίες.
Οι ΠΑΕ είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και οι άνθρωποι υποχρεώνονται φασιστικά και αντιδημοκρατικά να υπηρετούν ένα μπίζνες πλαν που δεν τους συμφέρει οικονομικά. Για το οποίο δεν αποφασίζουν οι ίδιοι. Χάνουν λεφτά. Και καταφεύγουν σε απειλές και εκβιασμούς προκειμένου να πετύχουν περισσότερα. Να φέρνει, δηλαδή, στα μέτρα τους η UEFA τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Δέκα χρόνια μετά τον πόλεμο ξεκίνησαν τα κύπελλα Ευρώπης στη μπάλα και συνέβαινε το εξής αναχρονιστικό: Η Ρεάλ π.χ.κληρωνόταν με την πρωταθλήτρια Μάλτας, η πρωταθλήτρια Αγγλίας με αυτήν του Λουξεμβούργου. Πράγματα απίθανα και για τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, πριν ακόμα το ποδόσφαιρο αναδειχθεί σε Νο 1 λαϊκό θέαμα. Κι αυτό έγινε χάρη στις ΠΑΕ που άρχισαν να μπαίνουν στο πνεύμα της αγοράς.
Ζημιά για τις ΠΑΕ, δηλαδή για την εμπορικότητα του ποδοσφαιρικού θεάματος, είναι να υποχρεώνεται η ομάδα αγωνιστικής αξίας πολλών εκατομμυρίων να παίζει με αντιπάλους φτηνιάρικους. Τι να πουλήσει, τι να εισπράξει από εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα, διαφημίσεις; Μόνο με το αντάρτικο των λεγομένων πλουσίων ομάδων άλλαζε προς όφελος τους η UEFA κατά καιρούς τον τρόπο διεξαγωγής των κυπέλλων Ευρώπης.
Διαβαστε ακομα: