Μια φορά κι ένα καιρό- να το ξεκινήσουμε σωστά το παραμύθι, που μόνο παραμύθι δεν είναι- ήταν δυο εφοπλιστές, συνέταιροι. Περίεργο, μα την αλήθεια! Του μιανού η περιουσία ήταν κανονική, αυγάτιζε νορμάλ, όμως του αλλουνού τα εκατομμύρια γεννάγανε χρυσά αυγά. Τι στο καλό συνέβαινε; Δεν άργησαν στην πιάτσα να καταλάβουν γιατί ο άλλος από την Άνδρο έφτιαξε πολύ μεγάλη μπάζα στην καβάτζα.
Ο ίδιος ο εφοπλιστής γιατί να ρισκάρει στη βρωμοδουλειά με τα βαρειά ναρκωτικά. Είναι στην ”απέξω”. Άλλου τύπου καρτελίστας. Χορηγός είναι, ο χρηματοδότης της μπίζνας. Αναλαμβάνει το κόστος της αγοράς και της μεταφοράς του πράματος χωρίς εκείνος να έχει την παραμικρή ανάμιξη. Τόση είναι η αξία να αγοραστούν τα τσουβάλια με την άσπρη, τόσο το δέλτα εθνικής παπόρι, συν 20.000 το πολύ το κάθε κεφάλι στο ολιγομελές πλήρωμα.
Ας υποθέσουμε π.χ. ότι στη σούμα η επιχείρηση θέλει εκατό εκατομμύρια, αν η παρτίδα είναι μεγάλη, με κόστος 99% την αγορά του πράματος. Δίνει ο εφοπλιστής την κατοσταρού στον μάστορα που θα αναλάβει το κόλπο, με την συμφωνία να κονομήσει το 90%, ίσως το 80%, ανάλογα την περίπτωση, από το κέρδος. Από το πόσα θα κερδίσει ο μάστορας στην πώληση του πράματος, η οποία είναι εξασφαλισμένη πριν ξεκινήσει το ταξίδι.
Μόνο αμερικανάκια δεν είναι τα παλιόπαιδα των αμερικάνικων υπηρεσιών στο αντικείμενο. Στα ναρκωτικά. Και επειδή σ’ όλες τις δουλειές, που έχουν σχέση με χρήμα, από πολιτική μέχρι θρησκεία, ποδόσφαιρο μέχρι υγεία, το πάν, το άπαν είναι η κονόμα, τα αμερικανάκια παρακολουθούν τους πάντες, καθαρούς και λερωμένους. Είναι μάλλον απίθανο σε ναρκόπλοιο να μην έχουν ”δικό” άνθρωπο μέσα στο πλήρωμα. Απίθανο να μην έχει ”καρφιτσωθεί” κοριός σ΄ ένα σάκκο για να έχουν στίγμα τα παλιόπαιδα των αμερικάνικων υπηρεσιών προς τα που σαλπάρει το παπόρι με τα ναρκωτικά.
Δεν είναι ακριβώς μίζα αυτό που θέλουν τα παλιόπαιδα. Νόμιμα ”διεκδικούν” τα ναρκοκέρδη, και νόμιμα θα περάσουν στα βιβλία. Και νόμιμα θα κατασχεθεί το πράμα.
Διαβάστε ακόμα: