Την έχετε δει εκείνη την σπουδαία ταινία του 2005, Ο Επίμονος Κηπουρός; Αποφεύγω να αναφερθώ στο στόρυ της, μόνο ότι εκτυλίσσεται στην Αφρική και βασίζεται στον αισχρό ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών. Με μια κουβέντα. Το χρήμα και μόνο το χρήμα ορίζει την ηθική στην πολιτική, στην επιστήμη, στην υγεία, στα πάντα. Κατόπιν τούτου αφήνουμε τους αφελείς να διαχωρίζουν το παράνομο εμπόριο των ναρκωτικών με το νόμιμο των όπλων και των φαρμάκων.
Το λέμε κι αλλοιώς άμα λάχει να ‘ούμε. Πως, δηλαδή; Είτε μιλάς για τους βαρώνους και τα καρτέλ της ηρωίνης, είτε για τις πολυεθνικές του φαρμάκου, είναι το ίδιο. Θα σου πασάρουν το φάρμακο, με σκοπό να σε αρρωστήσουν και καπάκι τα ίδια εργοστάσια, πάλι για την κονόμα, και με την έγκριση των κυβερνήσεων, θα έχουν έτοιμο να πουλήσουν το φάρμακο για να σε κάνουν καλά.
Τακίμι με την κυβέρνηση είναι η πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία. Μια ζωή. Κύκλωμα με ρίζες και στο κόλπο μέσα γιατροί, πολιτικοί, ιατρικοί επισκέπτες, νοσοκομεία.
Οι πόλεμοι επιβάλλεται να γίνονται για να μη σταματήσει ούτε ένα λεπτό η παραγωγή της πολεμικής βιομηχανίας. Το ίδιο και με τα εργοστάσια παραγωγής φαρμάκων. Πως; Την υπερκατανάλωση τους διευκολύνει η σκάρτη διατροφή από τα φιρμάτα junk food και fast food, που γεμίζουν το στομάχι με πλαστικά υλικά και υπονομεύουν τον οργανισμό.
Είναι, λοιπόν, να μη ψυλλιαστείς ότι κάτι βρωμάει στην ιστορία κορονοϊός, με τη έξαρση του οποίου θα στηθεί το πάρτυ της αιωνιότητας στα ταμεία των μεγιστάνων του φαρμάκου.
Διαβάστε ακόμα: