Λένε “μεγάλη ομάδα” τον Ολυμπιακό. Το παραμυθάκι. Το ίδιο και για τον Παναθηναϊκό, ότι κι αυτός είναι μεγάλη ομάδα, έχει Ιστορία, παρελθόν ένδοξο, επιτυχίες αξιομνημόνευτες. Κάτι τέτοια. Κάποιες άλλες ελληνικές ομάδες δεν τις ζυγίζουν για… μεγάλες.

Μεγάλη ομάδα είναι όποια παίζει μεγάλο ποδόσφαιρο, όχι επειδή έχει μεγάλο μπούγιο οπαδών. Μεγάλη ομάδα όποια έχει μεγάλο ήθος. Και οι άνθρωποι της, αλλά και οι οπαδοί της δεν βρίζουν, δεν καταφεύγουν σε αλητείες, σε τραμπουκισμούς.

Η αληθινά μεγάλη ομάδα δεν έχει ανάγκη κανέναν μεγαλοεπιχειρηματία. Ο φραγκάτος έχει ανάγκη το μαγνητισμό και την αναγνώριση με την εμπλοκή του στη μεγάλη, δηλαδή στη δημοφιλή ομάδα.

Τι γίνεται! Οι ίδιοι οι οπαδοί αναδεικνύουν το φουκαραδισμό της δικιάς τους “ομαδάρας” όταν παραδέχονται πως το παρόν και το μέλλον τους εξαρτάται από την… τσέπη της προεδράρας. Τόσο μικρή είναι η “ομαδάρα” τους. Έχουν ανάγκη τα πακέτα, όχι τον ίδιον τον μεγαλοεπιχειρηματία ως επιχειρηματία, ως διαχειριστή άξιο και αποτελεσματικό, ως προσωπικότητα. Αποδέχονται τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ακόμα κι αν είναι ανίκανος να διοικήσει, να αξιοποίησε την αύρα της ”ομαδάρας” του. Αρκεί το πρόσωπο να διαθέτει πουγκί, να πλασάρεται ως… αγαπητικός της ομάδας, και γαμώ τον παθιασμένο οπαδό.

Μεγάλη ομάδα στ’ αλήθεια, όχι στη φαντασία του οπαδού, είναι εκείνη η οποία δεν έχει ανάγκη κανέναν! Εκείνη που θα πει: “Πάρε δρόμο, ρε, άχρηστε, δεν τα θέλουμε τα λεφτά σου. Η δύναμη είναι η ομάδα, όχι εσύ…”.

Λένε “πάνω απ’ όλα είναι η ομάδα”. Πέη μπλου. Μια ζωή βλέπω μόνον οπαδούς, οργανωμένους κι όχι, να αγωνιούν για να πάρει κάποιος την ομαδάρα τους. Ή, μην τυχόν και τους… εγκαταλείψει. Από την άλλη, έχω δει κάτι λαμόγια σεσημασμένα, να την ψάχνουν να χωθούν στο λεγόμενο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.