Είπαμε. Παλιά ιστορία μου, αμαρτία μου. αν αναφερόμαστε στο ελληνικό πρωτάθλημα, με πρώτο διδάξαντα τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη. Και λόγω της δήθεν κι όχι παραρτηματοποίησης άλλων ομάδων, όχι μόνον του ΟΦΗ, έπαιζε το λεγόμενο φαινόμενο «Βαρδινογιαννισμός». Τι ήταν πραγματικά αλήθεια και τι φαντασία, το ξεχνάμε, εκτός κι αν κρεμαστούμε στην αφελή σκέψη ότι κι αυτό θα το γράψει η Ιστορία. Στο φινάλε, ποια είναι η ουσία του πράγματος; Να έχουν να λένε κάποιοι, μόνο για να δυσφημούν, να ρίχνουν λάσπη. 

Οι Έλληνες, όμως, επειδή είναι λεχρίτες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν με υγεία μια δημιουργική σχέση «παραρτηματική» ανάμεσα σε δυο ομάδες διαφορετικού μεγέθους. Κι όταν λέω «Έλληνες» αναφέρομαι στη μεγάλη μερίδα οπαδών.

Η Μπάγερν Μονάχου γιατί κυριαρχεί στην Γερμανία και σταθερά πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη; Επειδή έχει παραρτήματα. Σχέσεις ουσίας κι όχι συνουσίας μ’ άλλες ομάδες. Συνεργάζεται, δηλαδή, σε επίπεδο παραρτηματοποίησης μ’ άλλες ομάδες, κι όχι για να τις πηδάει, να τις εκμεταλλεύεται. Ακόμα, αν χρειαστεί, αναπτύσσει σχέσεις παραρτηματικές και με σχεδόν ισότιμες ομάδες της μπουντεσλίγκα. Γιατί να μη βοηθήσει π.χ., όπως έχει βοηθήσει, ακόμα και την Ντόρτμουντ η Μπάγερν, προκειμένου να διατηρηθεί σε υψηλό βαθμό το πρωτάθλημα; Γιατί να κρύβει δόλο και βρωμιά αν π.χ. οι ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός βοηθούσαν οικονομικά τον Παναθηναϊκό, στα χρόνια του τα ”μνημονιακά΄΄; Ένας ακόμα ανταγωνιστής στο κυνήγι του τίτλου ευνοεί την εμπορικότητα του πρωταθλήματος, κι αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο.

Μούσμουλα είναι όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Ολυμπιακός π.χ. και ο Παναθηναϊκός, η κάθε ομάδα, είναι της πλάκας ιστορία αν δεν υπάρχει πρωτάθλημα. Αυτές είναι αντιλήψεις προπολεμικές. Δεν υπάρχει, ρε, κανένας Ολυμπιακός π.χ. και καμιά ΑΕΚ χωρίς τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος.