Από το Χόλυγουντ η παραγωγή της κάθε ταινίας για τις αίθουσες του σινεμά γίνεται όσο περισσότερο δραματοποιημένη. Να τα έχει όλα, αν είναι δυνατόν. Αυτή είναι η συνταγή. Κινηματογράφος είναι το προϊόν που επιτίθεται στα ίσα στα συναισθήματα του θεατή. Να του προκαλεί λύπη, αλλά και ενθουσιασμό στην ίδια την ταινία. Να βιώσει ο θεατής την αδικία, την ατυχία, την σύγκρουση του κακού με το καλό. Με το κράτος, με το κατεστημένο.
ΑΕΚ – ΠΑΣ Γιάννινα, σενάριο ταινίας. Η καλύτερη ΑΕΚ στα δυο χρόνια του Αλμέιδα. Μόνο 15 λεπτά, όμως. Ομάδα αγνώριστη σε σύγκριση με την πασίγνωστη ΑΕΚ. Ρυθμός διαφορετικός, ποδόσφαιρο με ταχύτητα και ανάπτυξη μοντέλο. Μια ΑΕΚ να λειτουργεί υποδειγματικά. Συνάντησε το γκολ στο 15 κι εκεί ανέκοψε χωρίς να χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Είπαμε! Αυτό δεν είναι ματς της μπάλας, αλλά σενάριο ταινίας μπολιασμένο με ανατροπές.
Αυτά γίνονται μόνο στο σινεμά. Και στο ποδόσφαιρο! Από τη μια η πρωταθλήτρια. Η γηπεδούχος. Η πρώτη στη βαθμολογία. Και από την άλλη η τελευταία του πρωταθλήματος. Το ημίχρονο τελειώνει με διπλό! Με σκορ 1-2 υπέρ των φιλοξενουμένων. Γίνονται αυτά τα παλαβά; Στο σινεμά, ναι. Ό,τι θέλει ο σεναριογράφος. Αυτός αποφασίζει ο ήρωας να σκοτώσει μόνος του 37 άτομα, να πάει στο νοσοκομείο, να πεθάνει ή να αναστηθέι.
Τελικά, στα δυο γκολ του ΠΑΣ η ΑΕΚ απάντησε με τρία τέρματα και μετά το 2-2 απελευθερώθηκε από το άγχος. Αν δεν έφτανε στην ισοπαλία πιθανόν ο σεναριογράφος να την γέμιζε με απελπισία.
Διαβαστε ακομα: