Όχι στον ρατσισμό, μου λένε. Εγώ λέω ότι μου τα έχουν σπάσει. Κάθεσαι φτιαγμένος να δεις μπάλα από την τηλεόραση και πλακώνουν την κατήχηση “Όχι στον ρατσισμό”. Αισθάνομαι ότι ζω σε κράτος χιτλερικό. Φασιστικό από κούνια. Τι πλάκα είναι αυτή και μέχρι πότε θα κρατήσει;

Μ’ ενοχλεί. Μ’ εκνευρίζει κάποιος να μου λέει ποιο είναι το σωστό. Το ηθικό. Να κάνω αυτό, να μην κάνω εκείνο.

Είμαι φασίστας. Είμαι ρατσιστής. Είμαι κομουνιστής. Είμαι καπιταλιστής. Είμαι Ολυμπιακός. Είμαι αντιολυμπιακός. Είμαι αντιφασίστας. Είμαι ό, τι γουστάρω να είμαι. Σε ενοχλώ; Αυτό έχει σημασία. Αν σ’ ενοχλώ, αν με ενοχλείς.

Αν ενοχλώ επειδή στην πράξη είμαι κάτι παράνομο, εγκληματικό, τότε τιμώρησέ με, βάλε με μέσα. Αν δεν γουστάρω να βλέπω τους μαύρους, αν δεν θέλω να παντρευτώ μαύρη, αν θεωρώ ότι ο μαύρος είναι ανώτερος, κατώτερος, ίσος με τον λευκό, είναι δικαίωμά μου. Δικό μου δικαίωμα, όχι κάποιου άλλου, που μου το επιβάλλει.

Θέλω να βλέπω τους παικταράδες να τα δίνουν όλα στο γήπεδο, όχι να τους βάζουν στο στόμα μια ατάκα, ένα σύνθημα. Μιλάμε για αίσχος. Με το ζόρι να θέλουν να με πείσουν ότι είμαι η ξεφτύλα της κοινωνίας αν δεν κάνω παρέα μ’ όλες τις φυλές του κόσμου, όσες έχουν μαζευτεί στην Ελλάδα. Αυτά γίνονται μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΟ ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ