Η ιστορία είναι παλιά. Σχεδόν τόσο όσο παλιό είναι το ποδόσφαιρο. Αναφέρομαι στο παραμύθι της φανέλας. Χάνει η ομαδάρα και ο κόσμος τα βάζει με τους παίκτες. Επειδή δεν παίζουν για τη… φανέλα.
Η φανέλα, ρε. Όχι το σώβρακο. Η φανέλα, όχι τα παπούτσια. Η φανέλα. Όπως η σημαία της χώρας. Το λάβαρο του επαναστάτη. Η φανέλα, λοιπόν, ας αλλάζουν το σχεδιασμό της ”εμφάνισης” οι μαλάκες οι πρόεδροι των ομάδων. Βρε, άσχετε πρόεδρε, ο οπαδός επικοινωνεί πνευματικά με τη φανέλα. Και την θέλει όπως ήταν παλιά. Όπως την πρωτογνώρισε. Είναι το εικόνισμα της ομάδας. Δεν θα τολμήσει κανένας πρωθυπουργός να βάλει χέρι στην ελληνική σημαία, όχι μόνον στα χρώματά της, αλλά και τη συγκεκριμένη μορφή της. Εσύ, μεγαλομέτοχε της ΠΑΕ, γιατί πειράζεις και τη φανέλα της ομάδας;
Παρακάτω. Αν ήμουν πρόεδρος ομάδας, δεν θα ήθελα οι παίκτες να παίζουν για τη φανέλα της ομάδας. Ούτε για την Ιστορία της. Το ακούω βερεσέ να μου πει ο επαγγελματίας ότι αυτός παίζει για τη… φανέλα. Ότι σέβεται τη φανέλα. Θέλω παίκτες με ισχυρό κίνητρο στην ομάδα μου. Θέλω παίκτες να παίζουν για πάρτη τους, όχι για τη…φανέλα. Εγωιστές θέλω, να παίζουν για το Εγώ τους. Για τον εαυτό τους. Για ένα καλύτερο συμβόλαιο.
Τη δουλειά μου ως πρόεδρος την κάνω μόνον με παίκτες φιλόδοξους. Που έχουν αγωνία να εξελιχθούν, να γίνουν καλύτεροι, να ολοκληρωθούν. Δεν θέλω κανέναν παίκτη να… βοηθήσει την ομάδα. Την καλύτερη βοήθεια την παίρνει η ομάδα από τον παίκτη όταν αυτός είναι πανέτοιμος ψυχολογικά και αγωνιστικά σε κάθε ματς και παίζει για τον εαυτό του, όμως σύμφωνα με τις εντολές του προπονητή.
Πονηροί επαγγελματίες είναι όσοι κάνουν δημόσιες σχέσεις με την… εξέδρα. Ότι είναι κι αυτοί γαμώ τους οπαδούς. Όχι, κύριε! Δεν τον θέλω οπαδό τον ποδοσφαιριστή. Δεν τον μετράω από το κατά πόσο…αγαπάει την ομάδα. Θέλω παίκτες να αγαπάνε τον εαυτό τους.
Η φανέλα του Πελέ με το Νο 10 στο τελευταίο παιχνίδι με την εθνική Βραζιλίας πουλήθηκε σε δημοπρασία 170.000 ευρώ.
Διαβαστε ακομα:
