Αρρώστια είναι να βλέπει ο άλλος το ποδόσφαιρο σα θρησκεία. Κι όχι σαν… ποδόσφαιρο, δηλαδή θέαμα. Διασκέδαση. Ένα δίωρο, όπως το σινεμά, μια παράσταση μουσική, μια παρέα με φιλαράκια σε ταβέρνα. Ναι, αυτό είναι υγεία. Όχι το άλλο, να τον χαλάει κάποιον η ήττα, η νίκη να τον στέλνει στο κρεβάτι τρισευτυχισμένο. Τι είναι αυτά, ρε; Νοσηρά πράγματα είναι.
Η μπάλα είναι το καλύτερο λαϊκό ξεδόσιμο. Βλέπεις το ματς με παίκτες αξίας, πρώτης γραμμής μαστόρια στον τομέα τους. Όχι τίποτα παιχνιδάρες για… νύστα, με αντιπάλους τον φτωχό κόντρα στον ξεβράκωτο, τη σύγκρουση του νεκρού με τον πεθαμένο. Επειδή στο γήπεδο ακόμα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους παίζουν κομπάρσοι. Στο champions league η δουλειά είναι ιλουστρασιόν, και θα κοντραριστούν σταρ. Παίκτες φιρμάτοι, όσοι έχουν ξεχωρίσει στην αγορά.
Δεν κατάλαβα. Παίζει ταινία με τον Αλ Πατσίνο και τον Μπραντ Πητ ο ένας σινεμάς κι εγώ τρέχω να κόψω εισιτήριο στον απέναντι κινηματογράφο όπου πρωταγωνιστούν ο Τζων Λίγος και ο Τζιμ Κανένας; Δεν νομίζω.
Διαβαστε ακομα: