Ίδια δουλειά και στο παιχνίδι μιας άλλης ΠΑΕ με στόχο την κούπα απέναντι αντιπάλου με την αγωνία να κρατηθεί στην κατηγορία. Οι περισσότερες από τις μισές ομάδες είναι εκτός κόλπου πρωταθλήματος. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Συμβαίνει και το άλλο σκηνικό. Ακόμα και σε παιχνίδι με δυο μικρές ομάδες, και οι δυο δεν ζητάνε τη νίκη. Και οι δυο παίζουν να αποφύγουν την ήττα.
Σε κάθε πρωτάθλημα, σε κάθε χώρα υπάρχουν μεγάλες και μικρές ομάδες. Πιο σωστά ομάδες που δεν έχουν στόχο τον τίτλο, ενώ είναι γνωστές, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού όσες κάνουν πρωταθλητισμό. Στην Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Γερμανία, το Βέλγιο, την Σκωτία. Ανεξάρτητα, όμως, δυναμικής και διαφορετικού επιπέδου το πρωτάθλημα είναι ανταγωνιστικό, με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Επειδή οι μικρές ομάδες, αυτές που δεν στοχεύουν το πρωτάθλημα παίζουν ανοικτά. Επειδή δυσκολεύονται, κάποιες φορές τους βγαίνει η ψυχή ανάποδα να φτάσουν, αν φτάσουν στη νίκη οι ομάδες που τελικά θα πάρουν τις πρώτες θέσεις στη βαθμολογία.
Άρρωστο, κάλπικο είναι το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, ακόμα κι αν παίζεται σπαθί από την διαιτησία. Επειδή οι μισές τουλάχιστον ΠΑΕ έχουν ξεκάθαρη αγωνιστική συμπεριφορά αντιποδοσφαιρική. Αντιεμπορική. Ανοικτά σε βάρος του προϊόντος που υποτίθεται παράγουν, πουλάνε. Γιατί δεν θέλουν να βρεθούν στην Β’ εθνική. Από τον παράδεισο στην κόλαση. Από την επιβίωση στο θάνατο.
Η λεγόμενη μεγάλη ομάδα, κι αυτό γιατί έχει πολύ κόσμο και πρωταγωνιστεί στο ποδόσφαιρο, αδιαφορεί για την ποιότητα και τη θεαματικότητα. Τα αφεντικά, άλλωστε, των δημοφιλών ομάδων δεν γίνονται ιδιοκτήτες της ΠΑΕ επειδή αγαπάνε το ποδόσφαιρο, ούτε για να κερδίσουν χρήματα. Άλλης σκοπιμότητας είναι η εμπλοκή τους με τα γήπεδα. Όσες, λοιπόν, περισσότερες σκάρτες ομάδες κυκλοφορούν στο λεγόμενο μεγάλο πρωτάθλημα, τόσο περισσότερο διευκολύνει την ”μεγάλη” ομάδα να πάρει το κωλοπρωτάθλημα. Κι αν δεν το πάρει, φταίει η άλλη μεγάλη ομάδα που ελέγχει τις σφυρίκτρες της διαιτησίας.
Διαβαστε ακομα: