Ποιοι ήταν πρόεδροι ομάδων στις μικρές κατηγορίες, στην μεταπολεμική ποδοσφαιρική Ελλάδα; Ο μπακάλης της γειτονιάς, ο βουλκανιζατέρ στη γωνία, ο ιδιοκτήτης μπαρπουτιέρας, ο παρατρεχάμενος του δημάρχου, ο φορτηγατζής. Αυτοί παρέδωσαν τα πρώτα μαθήματα στη νυχτερινή σχολή της παρασκηνιακής ποδοσφαιρικής δραστηριότητας. Κι αυτή στη συνέχεια στάθηκε το μοντέλο, λειτούργησε πιλοτικά και επεκτάθηκε στο μεγάλο πρωτάθλημα, με τις ομαδάρες και τις προεδράρες.
Ο πρόεδρος, λοιπόν, της ομαδούλας στο χωριό ή στη συνοικία της πόλης για να επιβιώσει γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Στο φινάλε δεν είναι μεγαλοεπιχειρηματίας, βιομήχανος, εργοστασιάρχης.
Λέγαμε για τον δαιμόνιο πρόεδρο που έβαλε στο σημάδι το ματς στον Βόλο. Τι να κάνει χωρίς να ξοδευτεί; Ψάχνεται. Και στο ψάξιμο μαθαίνει ότι ο τερματοφύλακας της αντίπαλης ομάδας είναι φαντάρος. Και για να παίζει παίρνει άδεια κάθε εβδομάδα. Αυτό είναι! Ο προεδράκος λόγω παλαιάς γνωριμίας με ανώτερο αξιωματικό στο Πενταγώνου ζητάει απ’ αυτόν να μην πάρει έξοδο μετά από δυο μήνες παραμονές του αγώνα ο τερματοφύλακας και η ομάδα του ξαφνικά να παίξει χωρίς τον βασικό κάτω από τα δοκάρια.
Αυτή είναι μία «κίνηση». Ανέξοδη. Όσο και να ακούγεται μυθιστορηματικό ο της διπλανής πόρτας άνθρωπος, λέω για τον πρόεδρο μικρής ομάδας ΚΑΘΕ εβδομάδα ΟΛΗ τη χρονιά με ευρηματικές «παρεμβάσεις» έτσι ή αλλοιώς προσπαθεί να επηρεάζει προκαταβολικά το αποτέλεσμα, αν είναι δυνατόν σε ΚΑΘΕ παιχνίδι της ομάδας του. Πότε μέσω της γυναίκας του διαιτητή, πότε με τον κολλητό ενός ποδοσφαιριστή αντίπαλης ομάδας. Και αν είναι δυνατόν χωρίς να ξοδευτεί, Να μην βάλει το χερακι στο τσεπάκι.
Διαβαστε ακομα: