Μουντιάλ, στο Μεξικό. Για πρώτη φορά οι αγώνες μεταδίδονται ζωντανοί στη χώρα μας, όχι ακόμα με έγχρωμη τηλεοπτική εικόνα. Στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ο κόσμος παρακολουθεί όρθιος έξω από καταστήματα ηλεκτρικών ειδών τα παιχνίδια, ιδιαίτερα εκείνα τα συγκλονιστικά και αλησμόνητα Γερμανία – Αγγλία 3-2 και Ιταλία – Γερμανία 4-3, πριν από τον τελικό.

Δίχως υπερβολή, εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο εισέβαλε ορμητικά στη ζωή της μέσης ελληνικής οικογένειας, όταν ακόμα το ποδόσφαιρο θεωρούνταν αλάνα, περιθώριο, προς αποφυγήν για τον κάθε νέο που σκεπτόταν να προκόψει. Είχε προηγηθεί, με μόλις λίγες ημέρες διαφορά, πάντα με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας στο Ουέμπλεϋ, που επίσης για πρώτη φορά μεταδόθηκε απευθείας από την κρατική τηλεόραση.

Ήταν αληθινά ένα αδιανόητο σκηνικό, όπως το εισέπραττε η βαλκανική Ελλάς. Στο Ναό του ποδοσφαίρου ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, οπαδοί των δυο αντιπάλων, της Λήντς και της Τσέλσυ, τραγουδούσαν τον ύμνο της ομάδας τους. Και η βασίλισσα παρούσα, βεβαίως, διότι το επιβάλλει ο θεσμός του κυπέλλου Αγγλίας. Πράγματα άγνωστα και ξένα στα ελληνόπουλα, τα οποία είχαν συνειδητά ταυτίσει τη μπάλα με τα μπινελίκια και το παρασκήνιο.