Γαβγίζεις στην εξέδρα «Ένα, δύο, τρία – γαμιέται η διαιτησία». Με σένα μιλάω. Και μ’ όλους όσους όπως εσύ, κύριε μαλάκα, τόσο λατρεμένα τραγουδάς το πιο αγαπημένο σου γηπεδικό σουξέ. Το φωνάζεις ρυθμικά μαζί μ΄ άλλους και γεμίζει ο στόμας σου. Ευφραίνεται η ψυχή σου. Τι εννοείς με το «Ένα, δύο, τρία, γαμιέται η διαιτησία»; Ασφαλώς ότι η διαιτησία είναι στημένη. Ότι ο διαιτητής τα έχει πάρει. Μάλιστα.
Κάνω μία παράφραση στο σύνθημα. «Ένα, δύο, τρία – χαίρεται η… προεδρία!». Δηλαδή; Έκανε το χειρουργείο το κοράκι, όχι επειδή είναι βρυκόλακας, επειδή πίνει αίμα από τις ομάδες, αλλά επειδή του τα έσπρωξε ο πρόεδρος της αντίπαλης ομάδας. Ή είναι διαιτητής της… διαπλοκής. Σφυρίζει όπου φυσάει ο άνεμος. Χθες με τα γούστα του τάδε προέδρου, σήμερα του δείνα προέδρου. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι.
Αν, λοιπόν, καταδικάζεις τη δωροδοκία, τότε πρώτα στήνεις κατηγορούμενο αυτόν που του τα δίνει, που τον επηρεάζει, και μετά όποιον πάει πάσο. Πρέπει να συμφωνήσεις σ’ αυτό. Αν δεν παιζόταν το παρόν και το μέλλον του διαιτητή από την ισχύ του άλφα ή του βήτα προέδρου, πιθανόν και στη δική σου ομάδα δεν θα χρειαζόταν να κάνει το έγκλημα ο σφυρικτράκιας. Γιατί, λοιπόν, κύριε, καθυβρίζεις τον διαιτητή κι όχι τον ηθικό και πραγματικό ένοχο;
Διαβαστε ακομα: