Κάποτε, όχι χρόνια πολλά και ξεχασμένα, φωνάζανε οι βάζελοι στην εξέδρα «Πάο!». Δεν τους έβγαινε το μακρυνάρι «Παναθηναϊκός!» σαν κραυγή πανηγυρική.
«Πάο!» οι μεν και για τούς την σπάσουν οι γάβροι απαντούσαν «Πήγαινε!». Φθηνό χιούμορ θα μου πεις. Παιδικό. Όχι χυδαίο, όμως.
Όχι σα σήμερα όπου οι πάντες, με πρώτους τους πολιτικούς, αποθεώνουν τον κυρίαρχο λαό, τον 12ο παίκτη, που τον εκφράζουν οι πιο φανατικοί, οι πιο ξεφτύλες.
Αυτοί που βρίζουν και ακολουθούν οι άλλοι «Γαμιέται ο θρύλος και ο Πειραιάς». «Γαμιέται ο ΠΑΟ και η Λεωφόρος». «Γαμιέται ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη».
Έτσι πάει. Όταν είσαι αγάμητος, στη ξεραϊλα, πηδάς με τη ψυχή σου, τα δίνεις όλα με το στόμα. Και το φχαριστιέσαι όταν όλα τα μήντια περισσότερο ασχολούνται μαζί σου, παρά με το παιχνίδι. Και τα μήντια και οι μπάτσοι και οι εισαγγελείς, όλοι στο που θα συγκεντρωθούν οι οπαδοί, το πώς θα συνοδευτούν μέχρι το γήπεδο, τι ώρα, τι λεπτό, θα ανοίξουν οι πόρτες για πάρτη τους και τελικά, οι φωτογραφίες από το ματς είναι λιγώτερες από τις δημοσιευμένες από το παιχνίδι των χούλιγκαν.
Διαβαστε ακομα: