Αλλά δεν πήγαμε και άσχημα. Κερκίδα Αεκτζήδικη έγινε στο σπίτι, αφού ακόμα η συνδρομητική πλατφόρμα δεν έχει πουλήσει τόσες κεραίες. Οπότε ουζάκια και σπιτικοί μεζέδες ήταν δίπλα μας μαζί με τους σημερινούς πενηντάρηδες χουλιγκάνους. Πλάκα έχει αυτό. Φαντάσου να πέρναγαν και οι φωνές από τον δέκτη. Δεν θα ήταν κι άσχημα, να ακουγόμασταν σαν διακτινισμός.
Φωνές υπoστήριξης κύρια, αφού στο πρώτο μέρος δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό παράπονο. Η διαιτησία ήταν άψογη – για να ξεκινάμε από τα non paper των πολύ προσεκτικών – και το παιχνίδι κλασσικό κατηγορίας. Σε ένα γήπεδο χωράφι, κύρια στα πλάγια του, γεμάτο από την τοπική διψασμένη κοινότητα, ένας αντίπαλος μάλλον αγύμναστος αλλά ψιλοτσαμπουκαλεμένος και η ομάδα μας προσεκτική, καλά στημένη και ήρεμη, διαβασμένη.
Χωρίς να ψάχνει τα περίεργα περίτεχνα κολπάκια. Χωρίς να είναι εντυπωσιακή, που δεν χρειάζεται τώρα κι αυτό. Προσαρμόζεσαι στο παιχνίδι του αντιπάλου. Κάνεις υπομονή στην δύναμη και την κατάλληλη στιγμή χτυπάς με δοκάρι και με γκολ, με εκφραστή τον παίδαρο. Σπουδαίο μέταλλο, όπως τον είδα σήμερα. Σήμερα, που μου άρεσαν ξι άλλοι
Υπήρχε δεύτερο μέρος; Εγώ μόνο τους τσίρους τους ξυδάτους που φάγαμε με την παρέα θυμάμαι. Η ομάδα αποφάσισε να παίξει με αντεπιθέσεις χωρίς να θέλει να αναπτυχθεί, και λογικά έδωσε την κατοχή, δηλαδή τις γιόμες, στον αντίπαλο. Που κι αυτός δεν κατάλαβε τι πήγαινε να κάνει κι άρα λογικά μετά την αποχώρηση του παικταρά τους, φάνηκε απροετοίμαστος. Σε κανένα σημείο δεν κινδύνεψε η ομάδα μας, αλλά και σε κανένα σημείο δεν απείλησε. Κουλουράκια κανονικά, σαν αυτά που μας έβγαλε η γυναίκα μου για τον καφέ. Όμως υπάρχουν και συμπεράσματα, πέραν του ποδοσφαίρου…
Διαβαστε ακομα: