Έλυσαν, λέει ο επαγγελματίας, τις διαφορές τους στα πέναλτυ… Επαγγελματίας είναι και η ανοησία του είναι και γαμώ την επαγγελματική. Καμιά διαφορά δεν έχουν οι ΠΑΕ… Ο Άρης και η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Εταιρείες είναι ποδοσφαιρικού θεάματος, Επιχειρήσεις και παίζουν μπάλα για πάρτη μας. Και να κερδίζουν όχι τον αντίπαλο στο γήπεδο, αλλά εμάς τους θεατές..
Τι συμβαίνει, όμως; Ο θεατής δεν είναι μόνο θεατής, μάλλον δεν έχει σκέψη και κουλτούρα θεατή, όταν είναι οπαδός. Ποιο θέαμα! Να το βράσει στους 189 βαθμούς το θέαμα, τον ενδιαφέρει, αγωνιά μόνο για το αποτέλεσμα, Τη πρόκριση.
Τι έγινε στο Καραϊσκάκη; Σε τέτοια παιχνίδια υψηλού πυρετού η ομάδα χρειάζεται παίκτες γεννημένους σκοτώστρες ή εκπαιδευμένους σε σχολές θανάτου. Εκεί όπου μαθαίνουν να βγαίνουν ζωντανοί και πεθαμένοι. Μ άλλα λόγια να μην επηρεάζονται ψυχολογικά από το φορτίο, την πίεση της κρισιμότητας της κόντρας.
Επόμενο να μην έχει ποιότητα το θέαμα στο Καραϊσκάκη. Ο φόβος, η τύχη του αποκλεισμού λυγίζει τον παίκτη, του αδειάζει τη σκέψη, τον στέλνει στο κενό… Η μοίρα της αναμέτρησης δεν επηρεάζετοι από τον ίδιον, άλλες σκοτεινές δυνάμεις έχουν καθοριστικό ρόλο.
Χωρίς γκολ και στην παράταση, τελικά προκρίθηκε ο Παναθηναϊκός. Και όχι στα χαρτιά. Αν ήταν κόσμος στο γήπεδο πιθανόν κάποιος μαλάκας να έριχνε καμιά βολίδα και να ξάπλωνε παίκτη του εχθρού, Το λένε και επαγγελματίες δημοσιογράφοι, ότι οι αντίπαλοι έχουν διαφορές..
Διαβαστε ακομα: