Για μια στιγμή. Γιατί θαρρώ παίζει χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, ένα τεράστιο δούλεμα. Περί μεταγραφών η κουβέντα. Δεν καταλαβαίνω το στημένο πέρα για πέρα παραμυθάκι με τον ποδοσφαιριστή που έρχεται να υπογράψει σε μια ΠΑΕ. Γιατί τον αγοράζουν; Εδώ σε θέλω.
Τον φέρνουν στην Ελλάδα, αυτόν και την οικογένεια του, διότι τον έχουν ανάγκη. Τον χρειάζονται. Η ομάδα έχει κενά, Της λείπουν συγκεκριμένοι παίκτες και για να είναι τουλάχιστον πλήρης, υποχρεώνεται να αναζητήσει όσους έχει ανάγκη.
Και ζητάνε από τον κοσμάκη της ομαδάρας να… πανηγυρίσει την φαρδειά πλατειά αποτυχία του αφεντικού. Του μεγαλομετόχου. Του προέδρου. Του άσχετου. Δεν ήξερε τι πήρε στη προηγούμενη δόση, κι αυτό αποδεικνύεται διότι πάλι η ομάδα έχει ανάγκη να ενισχυθεί.
Δεν παίρνει καμιά ομάδα έναν παίκτη για μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα εξάμηνο Τον παίρνει για δυο χρόνια, τουλάχιστον, και τον σιγουρεύει για ένα ακόμα, Τι βλέπουμε, για παράδειγμα στον Ολυμπιακό (Στη φώτο ο Σκάρπα).Και όχι μόνο στον Ολυμπιακό. Κάθε μεταγραφική περίοδο, λες και δεν είναι ομάδα, αλλά φίδι, και αλλάζει δέρμα. Η μισή ομάδα φεύγει, η μισή ενδεκάδα κι έρχεται άλλη φουρνιά. Τι σημαίνει αυτό; Τι άλλο παρά καραμπινάτη αποτυχία στο λεγόμενο μεταγραφικό σχεδιασμό. Άντε πάλι φτου κι από την αρχή. Και όπως κάτσουνε τα ζάρια.
Διαβαστε ακομα: