Ποδόσφαιρο, η πιο μεγάλη και η πιο φτηνή λαϊκή διασκέδαση στον πλανήτη. Και το σινεμά, βέβαια. Δυο προϊόντα βιομηχανοποιημένα, και παράγονται σύμφωνα με απόλυτα επιχειρηματικές προδιαγραφές. Καραμπινάτος καπιταλισμός κατ’ επιταγήν του φιλοθεάμονος κοινού. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Πως και πως περιμένουμε τις ματσάρες στην κορυφαία διοργάνωση, ανάμεσα στις εταιρείες. Στο champions league της Ευρώπης, έργο διαφορετικό από τα τουρνουά των εθνικών ομάδων. Μουντιάλ κα ευρώ. Γιατί, όμως, το ευρωπαϊκό show με τη συμμετοχή 32 ΠΑΕ, καταγράφει υψηλές επιδόσεις; Γήπεδα τίγκα και φράγκα ατέλειωτα από τα έσοδα της τηλεόρασης και τα πακέτα των πολυεθνικών, των ”χορηγών”. Επειδή το θέαμα είναι χολυγουντιανό. Αυτή είναι η εξήγηση, και γιατί τα νούμερα όλο ανεβαίνουν.
Το 1955 δημιουργήθηκε το ψευτοδημοκρατικό κύπελλο Ευρώπης με τις πρωταθλήτριες κάθε χώρας. Μια ποδοσφαιρικού χαρακτήρα εκδήλωση κοινωνικού τύπου στο όνομα της προσπάθειας να ξεχάσουν οι χώρες τον πόλεμο και τις διαφορές τους. Μια δουλειά με δικαίωμα συμμετοχής και ομάδων της πλάκας. Ομάδων χαμηλού κόστους. Και προερχόμενες από πρωταθλήματα ερασιτεχνικά, προσκοπικά.
Το έργο εξελίχθηκε στο οικονομικό θαύμα με το champions league, από το 1992. Πρωταρχικός στόχος να μπει φραγμός στις ομάδες που με την παρουσία τους ρίχνουν το επίπεδο ανταγωνισμού, Σε νέα βάση η διοργάνωση, πρώτα με 16 κλαμπ μετά από προκριματική διαδικασία, στη συνέχεια με 24 και πλέον με 32. Από 4 ομάδες απ’ ευθείας δίνουν Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία και Ιταλία. Πολύ σωστά!
Ο κόσμος θέλει να παρακολουθεί ποδόσφαιρο χορτάτο. Θεαματικό. Ανταγωνιστικό βέβαια, όσο γίνεται. Ποιοτικό και συναρπαστικό. Με δράση ασταμάτητη και στα 90. Να ξεσηκώνει τον άλλον από την πολυθρόνα, όχι στο πρόγραμμα να υπάρχουν παιχνίδια σκέτα υπνωτικό χάπι.
Ποδόσφαιρο απαιτήσεων δεν γίνεται με παικτάκια και ομαδίτσες. Τέλος πάντων, με ΠΑΕ ανίκανες γι’ αυτό κα για εκείνο το λόγο να κάνουν μπίζνες στο χώρο. Γίνεται μόνο με κλαμπ και παίκτες βεντέτες των γηπέδων, να τους ζηλεύουν διάσημοι ηθοποιοί και ροκ σταρ.
Διαβαστε ακομα:
