Ξεκίνησε χθες το πρωταθληματάκι κι εγώ κοιμάμαι όρθιος. Ούτε πήρα πρέφα την πρεμιέρα της πρωταθληματάρας. Της καινούργιας, που όμως είναι τόσο παλιό και πραγματικά μυρίζει ναφθαλίνη. Τη γραφική, τη μίζερη, την ανθυγιεινή, την αντιαισθητική εικόνα της κοινωνίας μας την καθρεφτίζει και το εγχώριο πρωτάθλημα.
Πρωτάθλημα για του οποίου την ηθική και την αξιοπιστία του προϊόντος αδιαφορούν οι ίδιες οι ΠΑΕ. Εδώ τελειώνει η κουβέντα. Τι άλλο να πεις για ένα πρωτάθλημα που το φτύνει στα ίσα η συντεχνία των μεγαλομετόχων. Και επιτρέπει να κάνει το κομματικό παιχνίδι της η εκάστοτε κυβέρνηση, που κι αυτή ενεργεί αντιπαραγωγικά.
Ένα ακόμα ”πρωτάθλημα” ανέκδοτο. Επειδή δεν παράγει χρήμα. Ανίκανο να ταίσει το ταμείο των περισσότερων ΠΑΕ. Άλλο ότι κάποιοι αετονύχηδες πρόεδροι μικρών, φτωχών ΠΑΕ, για να ζορίσουμε λίγο την κουβέντα, βγάζουν χοντρό μεροκάματο κάθε χρόνο. Οι ίδιοι προσωπικά, όχι το μαγαζί τους, η ΠΑΕ παραμένει στη δυστυχία και γι’ αυτό στην εξάρτηση από τον άλφα και τον βήτα ισχυρό της ποδοσφαιρικής πιάτσας.
Μία από τα ίδια θα είναι και το νέο πρωτάθλημα. Δεν αλλάζει ταυτότητα με τα μεγάλα λόγια του κώλου. Με τις πολυμεταχειρισμένες παπαριές για αλλάγή, κάθαρση, εξυγίανση και παρέμβαση της κυβέρνησης. Και τις φαιδρότητες που έκλανε σε κάθε ευκαιρία η… αντισυστημικη κυβέρνηση της αριστεράς του Σύριζα, για να μην ξεχνιόμαστε.
Επί της ουσίας. Απουσιάζει η αληθινή βούληση να γίνουν τομές στο πρωτάθλημα και να εξελιχθεί σε βιομηχανία. Να, γιατί έχουν χώρο οι πονηροί και δικαιολογούν την τυχοδιωκτική τους εμπλοκή με τα γνωστά παραμύθια.
Διαβαστε ακομα: