Ας το πούμε απότομα όσο κι αν είναι αχώνευτο με σόδες της καλύτερης μάρκας. Μικρή και ασήμαντη είναι η εθνική ομάδα. Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι χθεσινή. Γιατί, όμως; Όποιος γουστάρει να πίνει αλήθειες και να μη μεθάει, αλλά να ξεμεθάει περνάει στο παρασύνθημα.
Διακόσα χρόνια η Ελλάδα να συμμετέχει συστηματικά, να είναι παρούσα στα τελικά μουντιάλ και Ευρώ, θα είναι πάντα η ίδια. Μια ομάδα που αρνείται να γίνει πρωταγωνίστρια στο γήπεδο. Επειδή δεν μπορεί να ξεφύγει από τους κλέφτες και τους αρματωλούς του 1821. Επειδή στον αγώνα προσπαθεί να κλέψει αποτέλεσμα, όχι να το διεκδικήσει, όχι να το κατακτήσει.
Και το Ευρώ έτσι το πήρε, σα σήμερα 4 Ιουλίου, το 2004. Με κλεφτοπόλεμο. Αυτό δεν επαναλαμβάνεται, όμως. Αυτό δεν σε οδηγεί μια σκάλα παραπάνω. Ποτέ. Το ότι η Ελλάδα δεν απουσίασε από τα μεγάλα πάρτυ του 2008, 2010, 2012, 2014 δεν σημαίνει ότι κάθε δυο χρόνια προχωρούσε, έστω κι ένα βηματάκι, για να ξεφύγει επιτέλους από το κόμπλεξ του κατώτερου. Το κόμπλεξ της μικρής ομάδος που συνεχίζει να κουβαλάει.
Πρώτης τάξεως υλικό δεν έχει η Ελλάδα, όμως διαθέτει τους παίκτες για το ποδόσφαιρο της κλεφτουριάς. Και πείρα περισσότερο από ποτέ. Και δίνουν τη ψυχή τους στο γήπεδο. Ο προπονητής, όμως, πρώτα ο Ρεχάγκελ και μετά ο Σάντος τους ήθελαν παρτιζάνους. Κλεφτοκοτάδες. Με το Πορτογάλο η δουλειά παραμπήκε σε στραβό δρόμο. Από την ενεργητική άμυνα του Ρεχάγκελ ο Σάντος ζητούσε παθητική άμυνα.
Διαβαστε ακομα: