Σα σήμερα 12 Ιουνίου, ημέρα Κυριακή, παιζόταν το πρωτάθλημα του 1966 στα Τρίκαλα. Προτελευταία αγωνιστική, μόλις την προηγουμένη Κυριακή ο Ολυμπιακός πήρε κεφάλι στην βαθμολογία διότι ο Παναθηναϊκός είχε γκελάρει στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο. Έτσι, για να πάρουμε μια γεύση της ποδοσφαιρικής Ελλάδος πριν από μισό αιώνα θα την πέσω σε μία σελίδα από το βιβλίο “Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου…” του οδοντίατρου Θανάση Χατζή, που ξετυλίγει τις αναμνήσεις του ως οπαδός. Δική του η περιγραφή…
…Είναι παιχνίδι ζωής ή θανάτου, τα Τρίκαλα κινδυνεύουν με υποβιβασμό, εμείς θέλουμε οπωσδήποτε τη νίκη. Όλη η Ελλάδα ζούσε την αναμονή αυτού του αγώνα.
Το γήπεδο στα Τρίκαλα κατάμεστο από Ολυμπιακούς απ’ όλη την Ελλάδα, οι πιο πολλοί είχαν έρθει από το Σάββατο και ξενύχτησαν άλλοι στις πλατείες, άλλοι κοιμήθηκαν στο πλάι στο ποτάμι! Κάπου κάπου ακούω, όταν συναντάω οπαδούς του Ολυμπιακού που έζησαν εκείνες τις στιγμές, που ξενύχτησαν στο ποτάμι, και το ανέφεραν με υπερηφάνεια ως παράσημο ανδρείας για την αφοσιώση τους προς το Θρύλο.
Ο αγαπητός μου φίλος Δημήτρης Τσιάκας, οικονομολόγος, κατάγεται από χωριό της Καρδίτσας, 30 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα. Όπως μου δήλωσε ο ίδιος, αυτός κι άλλοι συγχωριανοί του, μικροί και μεγάλοι, ξεκίνησαν πρωί πρωί της Κυριακής με ποδήλατα για τα Τρίκαλα. Στο δρόμο συναντούσαν άλλους που πήγαιναν για το ματς με μηχανάκια, ποδήλατα, τρακτέρ, ακόμα και με τα πόδια.
Φυσικά εισιτήριο δεν βρήκαν, αλλά αυτό που είχε σημασία, όπως μου λέει, ήταν το “κλίμα” γύρω από το γήπεδο με τους χιλιάδες κόσμο να ακούνε τις ζητωκραυγές μετά από κάθε γκολ και να πανηγυρίζουν κι αυτοί. Εγώ δεν πήγα Τρίκαλα γιατί Δευτέρα είχα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και έπρεπε να διαβάσω. Πώς, όμως, να διάβαζα με το ραδιόφωνο στο αυτί.
Φοβερό ματς. Πρώτο ημίχρονο μάχη σώμα με σώμα, αποτέλεσμα 0-0. Στο 54 ο Ολυμπιακός κερδίζει πέναλτυ. Ακόμα οι Παναθηναϊκοί λένε ότι το πέναλτυ ήταν δώρο, ότι το ματς το πούλησαν οι Τρικαλινοί. Ο Σιδέρης κάνει το 1-0, και το 2-0 έξι λεπτά αργότερα, στο 60. Μανιασμένες επιθέσεις ο θρύλος και ο τρομερός Μποτίνος στο 79 το 3-0. Το σκορ ήταν αρκετό. Αμ δεν ήταν! Δύο προσωπικά γκολ ο φοβερός Παύλος Βασιλείου στο 85 και στο 88. (στη φωτό Μποτίνος, Σιδέρης και Πλέσσας).
Μετά το ματς δεν με κρατούσε το σπίτι μου, φοιτητής τότε έμενα στο Παγκράτι, και βλέπω ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όλη η Φορμίωνος γεμάτη κόσμο, όλοι φωνάζουν “Ολυμπιακός-Ολυμπιακός”, και να τρέχουν προς τα πάνω για να βγουν στην οδό Υμηττού να συναντήσουν κι άλλους. Την άλλη μέρα οι πράσινες εφημερίδες έγραψαν ότι … πληρώσαμε! Μας έφτανε το 1-0, γιατί να βάλουμε πέντε;
Διαβαστε ακομα: