Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Δεν το δέχομαι. Και πως να το δεχθώ όταν δεν υπάρχει; Λένε για κάποιον ποδοσφαιριστή πως βγάζει ”ολυμπιακό” πάθος. Ή ”αεκτζήδικο” πάθος. Επειδή ο παικταράς παίζει ψυχωμένα. Τα δίνει όλα.
Αν, δηλαδή, ο παικταράς φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού ή του Παναιτωλικού, θα είχε… διαφορετικό αγωνιστικό ύφος; Αποκλείεται. Ο παίκτης είναι ο ίδιος, εντελώς ο ίδιος, είτε παίζει στον Ολυμπιακό, είτε στον ΟΦΗ και τον ΠΑΟΚ. Αυτά τα περίεργα, περί αρειανής ή βολιώικης ψυχής είναι μόνο για την εξέδρα.
Τον καλό και εξελίξιμο ποδοσφαιριστή επόμενο είναι να τον έχουν στην ατζέντα τους κάποιες ΠΑΕ του εξωτερικού. Να σκέπτονται ή και να έχουν αποφασίσει να του κάνουν συμβόλαιο. Αστείο να πει κανείς πως λειτουργεί σαν κριτήριο ή προτίμηση το συγκεκριμένο ”ολυμπιακό πάθος” ή το ”παναθηναϊκό πάθος” του υποψήφιου να μετακινηθεί σε άλλη ποδοσφαιρική εταιρεία. Δεν θα τον ήθελαν, δηλαδή, αν χαρακτηριζόταν από ”πανιώνιο πάθος”, από ”λαρισαίικο πάθος”;
Ο ποδοσφαιριστής κάνει μεταγραφή, δεν βαπτίζεται σε ερυθρόλευκη ή ασπρόμαυρη κολυμπήθρα, κιτρινόμαυρη ή πρασινογαλάζια, από ιερέα μύστη ξεχωριστής ποδοσφαιρικής θρησκείας, με προσευχητάρι, με ευαγγέλιο αυτής ή της άλλης ΠΑΕ. Τι ανοησίες είναι αυτές
Στη φώτο ο Κωνσταντίνος Τσιμίκας αγωνίζεται στην Λίβερπουλ με… ολυμπιακό πάθος.
Διαβαστε ακομα: