Οι ΑΕΚτζήδες έχουν να το λένε. Το πρώτο ευρωπαϊκό το πήραμε εμείς. Και χωρίς ξένους. Μόνο με Έλληνες παίκτες. Συνέβη σα σήμερα, το 1968 στο Καλλιμάρμαρο με πανευρωπαϊκό ρεκόρ προσέλευσης θεατών στο μπάσκετ. Ήταν αυτόπτες μάρτυρες περισσότεροι από 80 χιλιάδες άνθρωποι.
Κάθε χρόνο γιορτάζεται το αξέχαστο 89-82 επί της Σλάβια Πράγας και η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αλλά εκείνος ο θρίαμβος σήμερα περνάει στα ψιλά. Η σκέψη μου είναι στον Γιώργο Αμερικάνο, όχι στο θρίαμβο της ΑΕΚ. Σ’ αυτόν θα αφιερώσω τούτες τις αράδες. Στον Κοκκινιώτη Αμερικάνο που έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2013. Ο θάνατός του ήταν ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο μιας Ελλάδος που σήμερα δεν υπάρχει πια.
Με το έμπα της δεκαετίας του ’60 ο 1μ.88 Γιώργος Αμερικάνος (1942- 2013), μπασκετμπωλίστας της ΧΑΝ Νίκαιας κάνει μεταγραφή στην ΑΕΚ. Το γεγονός μάτωσε την τρυφερή ψυχούλα της πιτσιρικαρίας που παρακολουθούσε τα παιχνίδια της ομάδος. Τρύπωναν τα γυμνασιόπαιδα από το συρματόπλεγμα και βολευόντουσαν στα σκαλοπάτια της μοναδικής κερκίδας των 400-500(;) ατόμων.
Το ανοικτό βέβαια γηπεδάκι της ΧΑΝΝ ήταν πίσω ακριβώς από την πλατεία Οσίας Ξένης, γνωστής από το Μπλόκο της Κοκκινιάς στην γερμανική κατοχή. Η ομάδα της Χριστιανικής Αδελφότητας είναι ίσως η πιο αδικημένη, η πιο κυνηγημένη στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο δεύτερη στο πρωτάθλημα. Μεγαλύτερος εχθρός της η ΧΑΝ Αθηνών, που δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιτυχίας των Κοκκινιωτών. Τελικά, η ΧΑΝ Αθηνών υποβιβάστηκε από την Α’ εθνική και ανέβηκε η ΧΑΝ Νικαίας!
Με το φευγιό του Αμερικάνου, προπονητής στην ΧΑΝΝ ανέλαβε ο Φαίδων Ματθαίου, άλλη εμβληματική φιγούρα του αθλητισμού μας.
Με τη μεταγραφή του Γιώργου στην ΑΕΚ η ΧΑΝΝ δεν έμεινε χωρίς Αμερικάνο! Σέντερ-φορ ο «Μπαλού», ο Στέλιος, μικρότερος αδελφός του Γιώργου.
Ο πόνος σημάδεψε τον νεαρό κόσμο όταν ο Αμερικάνος φόρεσε άλλη φανέλα. Δεν το είδαν σαν προδοσία, προσπαθούσαν να συμβιβαστούν με μία πραγματικότητα που ήδη έχει αρχίσει να γεννιέται. Ότι ο ταλαντούχος αθλητής θα φύγει από την μικρή ομάδα για την μεγάλη. Γιατί να συμβαίνει αυτό, όμως; Τότε, ήταν δύσκολο να δοθεί απάντηση στο «Γιατί;». Τότε, στον αθλητισμό κυριαρχούσε ακόμα ο ρομαντισμός και η αντιπαλότητα δεν προκαλούσε τη βία.
Διαβαστε ακομα: