γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Μπήκα στο γήπεδο Καραϊσκάκη το 1953. Από 6 χρονώ στα βάσανα του θρύλου. Τότε λεγόταν ακόμα Ποδηλατοδρόμιο. Οι θέσεις ελάχιστες σε μια τσουρούτικη ξύλινη εξέδρα, οι πολλοί να αλυχτάνε όρθιοι στο συρματόπλεγμα και επειδή ο αγωνιστικός χώρος είχε κάτω καρβουνόχωμα οι ποδοσφαιριστές γίνονταν σαν αράπηδες. Εκείνη τη χρονιά το Ποδηλατοδρόμιο γκρεμίστηκε και χρειάστηκαν πάνω από τέσσερα χρόνια για να ξαναδώ τον Ολυμπιακό να παίζει στην έδρα του.
Το νέο γήπεδο είχε κάμποσες κερκίδες και κάτω χώμα. Τόσο στρωμένο και πατημένο που ήταν σκληρό σαν τσιμέντο. Να πέφτεις και να γδέρνεσαι. Το ξέρω γιατί πριν το εγκαινιάσει η ομάδα, μπήκαμε τα σχολεία του Πειραιά να κάνουμε πρόβες για τις ετήσιες γυμναστικές επιδείξεις. Εννοείται όλη η πιτσιρικαρία αισθανθήκαμε δέος που πατάγαμε στον ιερό χώρο. Κάναμε τον σταυρό μας, γονατίζαμε και φιλάγαμε το χώμα και μερικοί έριχναν μια χούφτα στην τσέπη τους σαν αναμνηστικό.
Από τότε πολλά άλλαξαν. Και πρώτο άλλαξε το ίδιο το ποδόσφαιρο. Σχεδόν χάθηκε το ζογκλερικό, αρτίστικο θέαμα που πρόσφεραν κυρίως οι Λατινογενείς ομάδες και μιμούνταν οι δικοί μας. Επικράτησε το εξουσιαστικό ποδόσφαιρο των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως Αγγλίας και Γερμανίας, βασισμένο στη δύναμη και την ταχύτητα. Άλλαξε και η συμπεριφορά των θεατών. Αντί για πλάκα και καζούρα, έγιναν παράλογα επιθετικοί. Σκοτώνονται για κάτι που είναι απλώς παιχνίδι.
Και οι περινούστατες κυβερνήσεις μας για την αποφυγή επεισοδίων απαγόρευσαν την ταυτόχρονη παρουσία στο γήπεδο οπαδών και από τις δύο ομάδες. Μιμήθηκαν δηλαδή τις παλιές μπαρμπουτιέρες. Ήταν όλες κρυφές, σε σπίτια και μαγαζιά υπεράνω υποψίας, γραφεία κηδειών, ταράτσες, υπόγεια, πατάρια φούρνων. Το πρωί που τέλειωνε το παιχνίδι, δεν έφευγαν όλοι μαζί, έβγαιναν δυο δυο για να μη γίνουν αντιληπτοί από τους γείτονες. Αλλά κανόνιζαν να μη βγουν παρέα ένας χαμένος κι ένας κερδισμένος ή δυο που είχαν κοντραριστεί πάνω στο παιχνίδι, γιατί ώσπου να φτάσουν στη γωνία θα είχαν σφαχτεί μεταξύ τους.
Δεν έχει πλάκα έτσι. Στον Ιππόδρομο χρειάζονται εξίσου Πράσινοι και Βένετοι. Άλλαξε και η σύνθεση των θεατών. Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι ποιος άρχισε αυτή τη δημοσιογραφική μπούρδα «να επιστρέψουν οι οικογένειες στο γήπεδο». Ποτέ δεν πήγαιναν οικογένειες στο γήπεδο. Ούτε γυναίκες μόνες, που τότε φάνταζε ύποπτο. Μόνο άντρες και πιτσιρίκια. Αντίθετα σήμερα τα κορίτσια κάνουν πασαρέλα και ακκίζονται στις κερκίδες με τα κάλλη τους στη φόρα και την προσμονή να τις δείξει κάποια κάμερα.
Τώρα δεν πάω πια τόσο συχνά στο γήπεδο. Όμως δεν χάνω ματς στην τηλεόραση. Αν παίζει Ρεάλ – Μπαρτσελόνα στο ένα κανάλι και στο άλλο Ολυμπιακός – Άσπρα Χώματα, εννοείται ότι τον Ολυμπιακό θα δω. Οι άλλοι μού είναι ξένοι. Με τον Ολυμπιακό παίζω κι εγώ.
Διαβαστε ακομα: