Να σου πω κάτι; Δεν μ’ αρέσει ο Ρονάλντο. Τον αντιπαθώ. Δεν τον γουστάρω είναι το πιο σωστό να πω. Και δεν φταίω εγώ. Λέω την αμαρτία μου. Πριν τον εκτιμήσω σαν ποδοσφαιρική αξία με χαλάνε κάποια άλλα πραγματάκια στον παικταρά. Ψεύτικος άνθρωπος. Καμιά σχέση με τον ποδοσφαιριστή που θαύμαζα, όταν έπαιζε στα νιάτα του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τον Θαύμαζα επειδή έπαιζε το ποδόσφαιρο που κάνω κέφι εγώ της παλαιάς σχολής. Στην Ρεάλ ο Πορτογάλος έγινε χολυγουντιανό αστέρι και προϊόν διαφημιστικό.
Ο Ρονάλντο λέει στην ταινία, ντοκυμανταίρ ήταν, ότι «Εγώ είμαι καλύτερος, δεν υπάρχει κανένας πιο επάνω από εμένα». Θυμήθηκα τη δήλωση του Κάσιους Κλαίη, πριν βαπτιστεί Μωχάμεντ Άλη, όταν στα 18 του χρόνια αναδείχθηκε ολυμπιονίκης βαρέων βαρών στο μποξ, το 1960 στη Ρώμη: «Είμαι ο πιο γρήγορος, ο πιο δυνατός και ο πιο ωραίος μποξέρ στον κόσμο».
Αυτό δεν γουστάρω στο ψευτοανράκι. Δεν χρειάζεται να ανοίξει το στόμα του για να βγάλει την έπαρσή του, την εγωπάθειά του. Ο τρόπος που βηματίζει, που κυττάει είναι αρκετό για να αντιληφθεί κανείς ότι είναι ξένα προς αυτόν, πολύ μακριά αυτά που λέγονται μέτρο, σεμνότητα, σοβαρότητα. Δεν είναι η διασημότητα που τον τρελαίνει. Όχι, βέβαια. Είναι αυτός που είναι. Και την ίδια συμπεριφορά θα κρατούσε εάν ήταν ένα και δύο σκαλοπάτια πιο κάτω σαν ποδοσφαιριστής. Κάποιος άλλος, το ίδιο παικταράς, το ίδιο λεφτάς, αντέχει να ζει και με πιο χαμηλούς τόνους.
Διαβαστε ακομα: