Καλό το μουντιαλ του Κατάρ. Πολύ καλό. Το καλύτερο ίσως της Ιστορίας. Ποδοσφαιρικά μιλάμε. Τζογαδόρικα; Καλό, κακό για τον τζογαδόρο είναι αν τα παιχνίδια γενικά και συγκεκριμένα προσφερόντουσαν για στοίχημα. Όχι να μην μπορείς, για τον άλφά και βήτα λόγο, να ρεγουλάρεις την κατάσταση.
Αυτό λέγεται ξεβράκωμα. Κανονικό. Όχι με τη διαδικασία του streaptease. Του γδυσίματος στη μπάρα από συνάμεννη και κουνάμμενη… καλλιτέχνιδα του είδους. Μιλάμε για ξεβράκωμα, για ξέσκισμα ρούχων και εσώρουχων της μαντάμ ομάδας τάδε, και για γρατσουνιές και δαγκωματιές ειδικά στα σκούρα, στα μαύρα σημεία του μπάσταρδου κορμιού της.
Τα μήντια και οι παγκόσμιοι μηχανισμοί επικοινωνίας, μέσα και τα κόμματα, και οι διεθνείς οργανισμοί, τον πάνε πιπα- κωλο τον πολίτη, τον φορολογούμενο, τον ψηφοφόρο. Όχι, όμως, να πιάσουν καρόιδο και τον τζογαδόρο, ρε! Έστω και να μην υπάρχει ο ένοχος, αυτός που έστησε τη δουλειά.
Μουντιάλ και βλέπεις παίκτες να μη μπορούν να σηκώσουν τα πόδια τους. Να σωριάζονται χάμω, μόνο για να πάρουν μια αναπνοή. Πτώματα όρθια από τη γαμημένη κόπωση. Πολεμιστές με σπαθιά και τσεκούρια χωρίς να είναι σε θέση να τα κρατάνε στο χέρι.
Να ποντάρω. Και πρέπει να λάβω υπ’ όψιν κι αυτόν τον παράγοντα. Ότι το άλογο κούρσας θέλει, είναι έτοιμος για πόλεμο ο γκλαντιάτορας στο κολοσσαίο, αλλά στα μισά του δρόμου το άρμα μάχης κλάταρε από λάστιχο.
Διαβαστε ακομα: