Ποδοσφαιρόφιλος είναι και θέλει να δει μουντιάλ, κάθε ματς. Δύσκολο, αν όχι αδύνατον. Πως να προλάβει όλα τα παιχνιδάκια. Όσο κι αν ανατρέψει την καθημερινότητα του. Δεν είναι σινεμά το γήπεδο. Πιθανόν να χάσει μια σκηνή, ένα μαγικό πλάνο αν χρειαστεί κάποια στιγμή να πάει για κατούρημα. Δεν τρέχει τίποτα. Τη μεγάλη φάση, εκείνη που έγραψε, θα την δει σε ρεπετισιόν.
Μη σκεπτόμαστε μόνο τους θεατές του έργου. Οι φουκαράδες οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί της πρώτης γραμμής, που εργάζονται στα σκληρά πρωταθλήματα, Αγγλίας και Ισπανίας, Γερμανίας και Ιταλίας, Γαλλίας ακόμα. Τους βγαίνει η πίστη. Προσπαθούν. Προσπαθούν περισσότερο απ’ όσο θα περίμενε κανείς, αλλά είναι επόμενο να μην τους «βγαίνει» όσο θα ήθελαν.
Προσπαθούν διότι σκέπτονται να «κρατήσουν» τα πολύ καλά συμβόλαιά τους. Και να τα βελτιώσουν αν αλλάξουν εργοδότη, πάνε σ’ άλλη ομάδα. Είναι και για το γαμώτο τους, βέβαια. Η φήμη τους. Το όνομά τους.
Τι άλλο είναι αυτά τα τουρνουά, τα μουντιάλ και τα ευρώ, παρά Διεθνής Έκθεση προϊόντων. Όπως στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης η κάθε βιομηχανία βιτρινάρει τα αυτοκίνητά της, τα τρακτέρ, τα σκάφη, τα ψυγεία, τα όπλα, τα ρολόγια κ.λ.π. Έτσι κι ένα τάγμα φιλόδοξων ποδοσφαιριστών έχει την επιθυμία να μπουν στις καλές αγορές. Στα πρωταθλήματα τα καλά, τα εμπορικά. Να κάνουν συμβόλαιο με ομάδα της αφρόκρεμας της Ευρώπης.
Διαβαστε ακομα: