Ντροπή. Όλοι την έπεσαν στην Βραζιλία, μόνο μαντήλια δεν έβγαλαν από την κωλότσεπη να κλάψουν τον αποκλεισμό τους από τους παικταράδες της Κροατίας. Ντροπή και πρόκληση να μην στέκονται στην ανώτερη ποδοσφαιρικά Κροατία και να ασχολούνται με την εθνική μιας χώρας που έχει πεθάνει ποδοσφαιρικά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Βραζιλία, η λατρεμένη Βραζιλία ανήκει στο χθες. Όχι στο σήμερα. Γιατί;
Δεν φτάνουν η ποιότητα και η αξία των ποδοσφαιριστών. Πάντα η Βραζιλία θα παρουσιάζει μεγάλους παίκτες. Από τους οποίους λείπει το τσαγανό. Η ποδοσφαιρική αλητεία. Το γαμώτο. Ο τσαμπουκάς, ότι δεν φεύγω από το γήπεδο αν δεν νικήσω. Αυτά δεν υπάρχουν στον Βραζιλιάνο. Δεν τα ξέρει. Δεν έχει παρελθόν αποικιοκράτη.
Η σχολή της Βραζιλίας ήταν μοναδική. Και φθουρούσε μέχρι που το ποδόσφαιρο παιζόταν αλανιάρικα, αρτίστικα. Οι τίτλοι στο ποδόσφαιρο κατακτήθηκαν από την Βραζιλία διότι είχε ποδοσφαιριστές σαν κι αυτούς που πήγαν στο Κατάρ. Ταλέντα χωρίς μέταλλο πολεμιστή. Όταν, όμως, το παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια εξελίχθηκε στην δυτική Ευρώπη, κι όχι στη Λατινική Αμερική στο Νο 1 παγκόσμιο show η Βραζιλία δεν πρόκειται να ξαναπάρει μουντιάλ.
Στο ποδόσφαιρο του σήμερα, με την ανοχή της διαιτησίας, όπου κυριαρχούν οι σωματικές επαφές, η ταχύτητα, η δύναμη, η Βραζιλία είναι Β’ διαλογής ομάδα. Το μουντιάλ του 2014, για να μη ξεχνιόμαστε, έγινε στην Βραζιλία, και οι καριόκας όχι μόνο δεν έφτασαν στον τελικό, αλλά άρπαξαν εντός έδρας μια εφτάρα (7-1) από την Γερμανία.
Ποια Βραζιλία σήμερα; Η χώρα των 220 εκατομμυρίων έδειξε πεντακάθαρα στο χθεσινό ματς ότι ήταν κατώτερη από τα αλάνια της Κροατίας, μιας χώρας που δεν έχει ούτε 4 εκατομμύρια πληθυσμό. Μέχρι να το χωνέψουν ότι ανήκουν στο παρελθόν του ποδοσφαίρου οι Βραζιλιάνοι δεν θα σταματήσουν να θυμίζουν μελό ελληνική ταινία της δεκαετίας του ΄60.
Διαβαστε ακομα: