Πως και πως περιμέναμε το παγκόσμιο κύπελλο. Έτσι το λέγαμε εμείς οι παλιοσειρές. Παγκόσμιο κύπελλο και το λουρί της μάνας. Κανένα πρόβλημα για εμάς τους ποδοσφαιροποιημένους, όπως λέμε πολιτικοποιημένους, σήμερα να το λέμε μουντιάλ. Δεν θα κολλήσουμε στο όνομα. Για μπάλα μιλάμε, που είναι παγκόσμια μητέρα και διεθνιστική αγία. Πασών θρησκειών, γλωσσών, κοινωνιών.
Βεβαίως δηλώνω ποδοσφαιροποιημένος, μου λέει απόλυτα, κατηγορηματικά κια ώριμα ο Στράτος ο παλιόφιλος, αλλά όχι και ποτέ πολιτικοποιημένος. Ποδοσφαιροποιημένος και τζογαδόρος, όχι και ποτέ πρεζόνι. Σε καμιά περίπτωση.
Το ποδόσφαιρο και το κουμάρι είναι κομμάτι της ζωής του. Της καθημερινότητας του. Ένα προσωπικό του νταηλίκι να ξεφεύγει από το μαγκανοπήγαδο, που λένε οι κουλτουριάρηδες. Με υγεία, ε; Είπαμε. Όχι μαστούρα, όπως ο πολιτικοποιημένος, για να κάνουμε ταμείο.
Με τις διαδηλώσεις και τις άλλες σχετικές ”κινητοποιήσεις”, σε δουλειά να βρισκόμαστε, ο πολιτικοποιημένος παίρνει τη δόση του. Junkie είναι. Άσε να θαρρεί ο ίδιος ότι κάνει επανάσταση, αντίσταση, αναβάθμιση, αναδάσωση. Ότι αγωνίζεται, ότι διεκδικεί. Πέη μπλου. Δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Δεν σκοράρει. Δεν κερδίζει. Σα να σπρώχνει ντουβάρι με τα χέρια.
Η κουβέντα απευθύνεται σε τζογαδόρους. Όχι σε θύματα, όχι σε εθισμένους, όχι σε αέρα πατέρα χαρτοπόλεμος πολιτικοποιημένους. Ξέρουμε γιατί παίζουμε, γιατί χάνουμε.
Το ίδιο και ο τζογαδόρος, ο κουμαρτζής που λέγανε οι αλητόφατσες του παλιού καιρού. Ο τζογαδόρος, ο συνειδητός και αξιοσέβαστος, δεν έχει ομάδα. Ποτέ. Ούτε αντίπαλο. Και τον μπουκ δεν τον βλέπουν, ούτε με τούτον είναι στην κόντρα. Αυτά ξεχάστε τα. Αυτά δεν υπάρχουν.
Φοβερό, ε; Παίζεις για πάρτη σου. Ποντάρεις εδώ κι εκεί, όπου αποφασίσεις εσύ, μόνο εσύ, και δεν είσαι με κανέναν. Και συνάμα δίνεις τις εξετάσεις σου στην αυτή εξοχότητα σου. Να, η Αποκάλυψη Τώρα, μοναδικός αντίπαλος του τζογαδόρου είναι ο εαυτός του.
Διαβαστε ακομα: