Να μην έχουμε παράπονο από το μουντιάλ του Κατάρ. Του μουντιάλ που έχει δυσφηστεί περισσότερο από κάθε άλλο. Δικαιολογημένα ή οχι, άσχετο. Βλέπουμε καλά ματσάκια, συτό δεν θέλουμε; Και να σκεφτεί κανείς πως η διοργάνωση δεν έφτασε ακόμα ατα παιχνίδια νοκ άουτ.
Αυτά δεν μας εμποδίζει να πούμε τη μεγάλη αλάηθεια, για την οποία βέβαια δεν φταίει κανένας εμίρης και κανένας βεδουϊνος της ερήμου. Μουντιάλ σημάινει ο πόλεμος στη βιτρίνα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Διοργάνωση με τη συμμετοχή των καλύτερων, των κορυφαίων. Μη λέμε πολά. Δεν υπάρχει αυτό. Το μουντιάλ, το κάθε μουντιάλ υα γίνεται χωρίς αληθινά μεγάλες ομαδες. Χωρίς ούτε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα.
Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Καλό, κακό, μέτριο το μουντιάλ, βλέπεται ή όχι, το ΄χουμε χωνέψει, πως στο γήπδο δεν θα εμφανιστεί η ομάδα που υα ξεχωρίζει απ’ όλε τις άλλες. Γιατί;
Δεν υπάρχουν οι μεγάλοι παικταράδες. Γι’ αυτό! ΜΙα ομάδα για να πάιξει τη μεγάλη μπάλα χρειάζεται μ.έσα στους ένδεκα τουλάχιστον οκτώ, όχι λιγότερους, παίκτες πολύ υψηλής κλάσεως. Ποια είναι αυτή; Η καμία. Τρεχαλατζήδες βλέπουμε, δυνατά και γυμνασμένα κορμιά, έξυπνους και λυγερούς τύπους. Οχι, όμως, Πελέ και Μαραντόνα, Κρόυφ και Μέσι. Ο Μέσι ήταν, ίσως ο σπουδαιότερος όλων, δεν είναι σήμερα αυτός που γνωρίζαμε στη Μπαρτσελώνα..
Διαβαστε ακομα: