Δεν υπάρχουν ειδικοί στην πρόβλεψη. Δεν υπήρξαν ποτέ. Ποιοι είναι, ας μου τους δείξουν να τους δω κι εγώ. Είναι, λένε, διακεκριμένοι δημοσιογράφοι, είναι τηλεπαρουσιαστές φιρμάτοι, κουστουμάκηδες σε κυριλέ κανάλια της γυφτιάς και του τηλεμάρκετιγκ. Κυκλοφορούν στην πιάτσα και στα περιοδικά για το στοίχημα. Καθηγητές και ακαδημαϊκοί παραδίδουν μαθήματα άνευ διδασκάλου.
Είπαμε. Δεν υπάρχει τίποτα. Ο σοβαρός τζογαδόρος δεν ασχολείται με τους «ειδικούς» του ποδοσφαίρου και του παρασκηνίου. Δεν έχουν καμία αξία οι περπατημένοι, οι διαβασμένοι, οι στατιστικιστές, οι ψαγμένοι των αποδυτηρίων, οι πληροφορημένοι στις παράγκες, στα κοτέτσια, στα πατάρια, στα υπόγεια, οπουδήποτε.
Γιατί όσοι αμολάνε τις υψηλής εγκυρότητας προβλέψεις τους δεν τις παίζουν οι ίδιοι; Κι αν τις παίζουν, τι ψάρια πιάνουν; Γιατί δεν κερδίζουν. Δεν λέω, γιατί είμαι ευγενικό παιδί, που αξίζει να βάλουν τα πτυχία και τα διπλώματά τους;
Λέω μόνον ένα. Ο μέγας Γιώργος Παρασκευάς ήταν άσχετος από μπάλα! Κανονικά εδώ τελειώνει το φροντιστήριο. Δεν χρειαζόταν να ξέρει από ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος ο Κύπριος υποστήριζε, ο επί 26 χρόνια μπουκ στην Αγγλία. Ο άνθρωπος ήταν τζογαδόρος, ήξερε από τζόγο, όχι από ποδόσφαιρο. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Είπες κάτι;
Συμπέρασμα. Ο τζογαδόρος παίζει λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα του τζόγου αξιοσέβαστα, όχι τα εξ ορισμού ρευστά δεδομένα του ποδοσφαίρου. Και, βέβαια, αυτός, ο τζογαδόρος στην τελική αποφασίζει τι θα παίξει. Και με πόσα λεφτά. Ακόμα κι αν συμφωνήσει με μια υπόδειξη, με μια πρόταση «ειδικού», πάλι ο αληθινός παίκτης είναι ο ίδιος, ο τζογαδόρος, όχι ο «ειδικός» της πιάτσας.
Διαβαστε ακομα: