Κοκκινιά, συγκεκριμένα πέντε λεπτά με τα πόδια από την πλατεία της Οσίας Ξένης και την Ποντιακή Στέγη, όπου είναι το πατρικό σπίτι του Δημήτρη Μελισσανίδη. Μια Κυριακή πρωί, το 1950, πριν ακόμα γεννηθεί ο τίγρης, για τον μάστορα Βαγγέλη, Μικρασιάτη πρόσφυγα από τις αλησμόνητες πατρίδες, είναι μέρα της μπάλας. Ο κόσμος να χαλάσει. ο μαστρο – Βαγγέλης, το απόγευμα θα πάει στο γήπεδο, στα Φιλαδέλφεια, να δει την ομάδα, την ΑΕΚ, ποια άλλη; Κι όταν επιστρέψει θα πει στα τέσσερα παιδιά του, τα τρία αεκόπουλα και την αεκοπούλα κόρη, πως πήγε το ματς.
Σε μια δίπατη λαϊκή, πιο λαϊκή δεν γίνεται, πολυκατοικία ζει με την οικογένεια του ο μαστρο – Βαγγέλης. Δυο δωμάτια όλα κι όλα, στη σούμα όχι πάνω από 40 τετραγωνικά, ο καμπινές φτιαγμένος στην άκρη του μπαλκονιού. Στο γήπεδο της ΑΕΚ δεν υπήρχαν τουαλέτες, μέχρι που έγινε μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ο Κοκκινιώτης Δημήτρης Μελισσανίδης, αρχές δεκαετίας του ’90.
Πρόεδρος της ΑΕΚ ο Μελισσανίδης έφτιαξε στο γήπεδο και τουαλέτες για τον κόσμο, και αποδυτήρια ευρωπαϊκά. Όταν ήταν αφεντικό στον Ιωνικό, την ομάδα της Κοκκινιάς, ομάδα Β’ εθνικής, ο Μελισσανίδης ”φόρεσε” κουστούμια στους ποδοσφαιριστές, όλοι ίδια. Και η ομάδα μετακινούνταν με πούλμαν με τα σήματα του Ιωνικού. Αυτά, τότε, ήταν άγνωστα και στις μεγάλες ομάδες της Α’ εθνικής.
Μέχρι σήμερα ο Μελισσανίδης έκτισε σπίτια και κτήρια, όλα ζηλευτά, το ένα καλύτερο από το άλλο. Το magnum opus, όμως, της ζωής του είναι το νέο γήπεδο της λατρεμένης του ΑΕΚ. Που δεν θα ξεπεραστεί όσο αυτός θα παρακολουθεί τα παιχνίδια της ομάδας.
Το γήπεδο της ΑΕΚ, η Άγια Σοφιά περνάει στην Ιστορία, όχι και στην αιωνιότητα. Η γνώση σήμερα και η τεχνολογία κάνουν τέτοια άλματα, ώστε δεν επιτρέπουν την αθανασία σε κανένα κατασκεύασμα. Ναοί και παλάτια που κτίστηκαν στην αρχαιότητα είναι αθάνατα, όχι και τα σύγχρονα οικοδομικά θαύματα. Έτσι και το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, που δεν είναι μοντέρνο, είναι μπροστά από την εποχή του… Μετά από 40 -50 χρόνια θα μοιάζει μουσειακό, και θα χρειάζεται γκρέμισμα. Καταδικασμένο.
Πιστώνεται προσωπικά στον Μελισσανίδη το ΟΠΑΠ Αρένα, αλλά είναι και εθνική επιτυχία. Φανερώνει ότι η πατρίδα μας, που έμεινε πίσω 400 χρόνια από τον Ασιάτη κατακτητή, άλλοτε δειλά, άλλοτε τολμηρά, κάνει βήματα προόδου προκειμένου να σταθεί στο ύψος μιας κανονικής Ευρωπαϊκής χώρας. Είμαστε γκρινιάρηδες, τρωγόμαστε μεταξύ μας περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, αλλά να το παραδεχθούμε. Με κάτι Μελισσανίδες, στην οικονομία και τον πολιτισμό, κάναμε πολλά τα τελευταία 200 χρόνια
Διαβαστε ακομα: