Ήθελε προπονητή ο Ολυμπιακός και τον ήθελε όσο γίνεται γρήγορα. Κατανοητό. Η ομάδα βρίσκεται στην καρδιά μιας νέας κρίσης και η επιλογή νέου προπονητή είναι απαραίτητη και άμεση. Ποιος, όμως, να έρθει στον Ολυμπιακό; Σε ομάδα που μετράει δυο ήττες σε δυο ματς στην Ευρώπη και είναι μείον επτά βαθμούς στο πρωτάθλημα; Ο Ευρωπαίος προπονητής πριν αποφασίσει περνάει από κόσκινο την τελική του απόφαση, αν θα αναλάβει την άλφα ή την βήτα ομάδα. Αν, δηλαδή, τον συμφέρει ή όχι στην καριέρα του.
Ο καριερίστας προπονητής όταν αναλαμβάνει μια ομάδα ήδη έχει αρχίσει να σκέπτεται ποια θα είναι η… επόμενη επιλογή του! Γι’ αυτό θέλει οπωσδήποτε να πετύχει όπου πάει. Αν είναι δυνατόν να μη ρισκάρει καθόλου σ’ ένα επάγγελμα σαν το δικό του εξ ορισμού ρευστό και ανασφαλές.
Δεν κατάφερε να βρει ελεύθερο και στις προδιαγραφές του προπονητή ο Ολυμπιακός και κατέληξε στον Μίτσελ. Στον Ισπανό τον οποίο είχε απολύσει ο Μαρινάκης τον Ιανουάριο του 2015. Δικαιολογημένα! Ο Ολυμπιακός είχε φτάσει σε αγωνιστική παρακμή με τον Μίτσελ και η ομάδα δεν βλεπόταν. Το τέλος, όμως, του Μίτσελ στον Ολυμπιακό επήλθε κυρίως διότι είχε κριθεί ασύμφορος, αταίριαστος στην οικονομική πολιτική της ΠΑΕ.
Συγκεκριμένα. Από τη μια ο ”ωραιοπαθής” και γοητευτικός και επικοινωνιακός και χαριτωμένος και κεχριμπαρένιος Μίτσελ δεν ήταν συνεργάσιμος με την ΠΑΕ. Και από την άλλη ποτέ δεν μπήκε στο πνεύμα της εταιρείας, στο παίρνουμε και δίνουμε παίκτες, άρα χρησιμοποιούμε αυτούς, κρατάμε άλλους στην εφεδρεία.
Τουλάχιστον φαιδρά είναι αυτά που λανσάρουν τα φιλικά στον Μαρινάκη μέσα, ότι ο Μίτσελ αγαπάει τον Ολυμπιακό, είναι δεμένος συναισθηματικά με την ομάδα κι άλλα τινά κουφά. Η αλήθεια είναι ότι η ΠΑΕ επειγόταν να κλείσει κάποιον και ελλείψει του επιθυμητού στην αγορά, κατέληξε στη ”λύση” Μίτσελ. Ενός προπονητού που δεν έπιασε σταθμό σε καμιά ομάδα εδώ και επτά χρόνια, από τότε που τον σούταρε ο Ολυμπιακός.
Διαβαστε ακομα: