Έκανα μια σκέψη όσο έβλεπα από την τηλεόραση τον Ολυμπιακό με την γερμανική Φράιμπουργκ. Ένα ματς όπου από τη μια ήταν ομάδα, κανονική ομάδα, και από την άλλη ένα διαλυμένο πράμα. Αυτό ήταν ο Ολυμπιακός. Ένα άρρωστο πράμα, καμία σχέση με κάθε έννοια ομάδας.
Χωρίς υπερβολή οι παίκτες του πρωταθλητή δεν ήξεραν τι ήθελαν. Απλά κυκλοφορούσαν στο χορτάρι άνευ σκοπού, τακτικής. Λες και είχαν βρεθεί στο γήπεδο κατά λάθος, απρόσκλητοι. Ένα χάος που παρίστανε την ομάδα. Ο καθένας μόνος του προσπαθούσε να διασωθεί.
Η σκέψη. λοιπόν, που έκανα ήταν ότι δεν θα ήθελα ποτέ να ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Δεν με συμφέρει επαγγελματικά. Γιατί να χρεωθώ μια συμμετοχή σ’ ένα τέτοιο σπάραγμα. Σε μια τέτοια συντριβή. Είμαι παίκτης του Ολυμπιακού, αλλά θα προτιμούσα να μη με χρησιμοποιήσει ο προπονητής. Κι αν με βάλει στην ενδεκάδα, να βρω έναν τρόπο να του αρνηθώ.
Γιατί να παίξω; Ξέρω τι γίνεται στην ομάδα μου. Ξέρω γιατί η ομάδα μου βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Το βλέπω ότι θα χάσουμε, θα πάθουμε πανωλεθρία. Αν είμαι μέσα στην ενδεκάδα δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι αν παίξω κι εγώ.
Διαβαστε ακομα: