Περήφανος δικαιούταν να αισθάνεται ο Μίμαρος, ο γκομενιάρης, που χωρίς να πληρώνει, ξάπλωνε με τη μία μετά την άλλη. Με ποια λογική ο οπαδός να νοιώθει τρισευτυχισμένος, να παίρνει τα επάνω του, διότι η εταιρεία της ομάδας του με κοντράτο προχώρησε σε συμφωνία με καριερίστα ποδοσφαιριστή;

Πέρα απ’ αυτό. Αν ο οπαδός είχε ιδέα από μπάλα, αν δεν είχε σκέψη χόρτου, θα ψαχνότανε με τις… πολλές μεταγραφές που κάνουν οι ομαδάρες. Μ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο σεληνιασμό «Έρχεται ο παικταράς Πέογλου». «Παίρνουμε και τον Αρχιδόπουλο». «Πολύ κοντά στον Ψωλίδη».

Τι είναι αυτά, ρε; Δεν είναι Προβληματικό η ομάδα να έχει ανάγκη σε μια μεταγραφική περίοδο 7 και 8 και δέκα παίκτες. Αυτοακυρώνεται η ομάδα όταν διώχνει 6 έως 9 παίκτες και φέρνει στη θέση τους άλλους τόσους. Ποδοσφαιριστές παίρνει παίκτες η ΠΑΕ, δεν ρίχνει γκόμενες, για να τις λανσάρει, να κάνει επίδειξη ερωτοκατακτητή.

Για την γκόμενα, ναι, θα πεις «Την πήρα». Για τον παίκτη, που δεν είναι γκόμενα, ούτε μέλλουσα σύζυγος, η ΠΑΕ δεν είναι μάγκας, είναι προικοθήρας- αν. βέβαια, ο παίκτης αξίζει.

Η ομάδα κάνει ένα κάρο μεταγραφές. Ενδεκαδάτους. Ώπα, ρε! Τόσα πολλά κενά είχε η ομάδα; Με τόσες ελλείψεις έβγαλε τη χρονιά και γι’ αυτό το ‘ριξε στο νυφοπάζαρο. Κι αυτόν, κι εκείνον, και τον άλλον… Φέρτε πράμα, να ‘χουνε τα πρωτοσέλιδα.