Παραμονές της έναρξης του πρωταθλήματος και μόνο η αδημονία δεν με πιάνει. Να πεις πως δεν συγκαταλέγομαι στους ποδοσφαιρόφιλους; Τι, όμως, να περιμένω από μια διοργάνωση της ήττας! Αυτό είναι το ελληνικό πρωτάθλημα, της ήττας είναι. Οι περισσότερες ομάδες βγαίνουν στο γήπεδο για να μη χάσουν. Όχι να ορμήξουν στον αντίπαλο, όπως περιμένει ο νορμάλ ποδοσφαιρόφιλος. Ακόμα και ομάδες «κορυφής», κάποιες που δήθεν ξεκινάνε με στόχο να πιάσουν θέση υψηλά στη βαθμολογία, να βγούνε στην Ευρώπη, παίζουν αμυντικά, κομπλεξικά, επιφυλακτικά. Και με την ευλογία της νοσηρής και μίζερης εξέδρας.
Γιατί; Σ’ όλα υπάρχει η απάντηση στο Γιατί. Η εξήγηση. Επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος δεν αγαπάει τόσο το ποδόσφαιρο, όσο τη νίκη. Η ομαδούλα μας να κερδίσει, μη φάμε γκολ, ας σφυρίξει λήξη και ένα τέταρτο νωρίτερα η κουφάλα ο διαιτητής, αρκεί να φύγουμε με τη νίκη, αρκεί να μη χάσουμε.
Τι να κάνουμε. Ελλάδα είμαστε. Αυτοί είμαστε. Παρακολουθείς παιχνίδι ελληνικού πρωταθλήματος και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κηδεία. Από την άλλη βλέπεις φάσεις από ξένα πρωταθλήματα και παθαίνεις. Φωτιά και τσεκούρι. Φάσεις έξω από το τέρμα, σουτ, ένταση, δύναμη, ταχύτητα, ρυθμός.
Είμαστε η νύχτα με τη μέρα. Κι αυτό το προσεχές πρωτάθλημα στην πραγματικότητα δεν είναι πρωτάθλημα. Απουσιάζει ο ανταγωνισμός. Περισσεύει η χολερικου τύπου γκρίνια. Η πέραν από κάθε επιτρεπτό όριο δυσφήμιση του παιχνιδιού από τις ίδιες τις ΠΑΕ. Έχουν δίκαιο θα πεις, υπάρχει βρώμα, καρτεγαριά, πουστιά. Έτσι, όμως, δεν μπαίνουν νέοι πελάτες στο μαγαζί.
Το γήπεδο από τη φύση του θέλει κόντρα. Δεν πας να δεις μπάλα όπως στη ροκ συναυλία, να φτιαχτείς με τον πρεζάκια τραγουδιστή. Και στο θέατρο να θαυμάσεις παράσταση και ερμηνεία ηθοποιών. Το οξυγόνο στο γήπεδο ακόμα και με ποδόσφαιρο ποιοτικό. καλλιτεχνικό, στο πιο αρτίστικο ποδόσφαιρο, είναι η αντιπαλότητα. Να κυνηγάνε τη νίκη, το αποτέλεσμα και οι δυο ομάδες. Και η μικρή όταν αντιμετωπίζει μεγάλη
Τα ματσάκια στο πρόγραμμα κάθε αγωνιστικής στην Ελλάδα μας λένε πως πρόκειται για αντιπρωτάθλημα.
Διαβαστε ακομα: