Στο πρώτο παιχνιδάκι της σαιζόν δεν περιμένεις από την ομάδα να παίξει μπάλα. Να είναι έτοιμη, όπως λένε. Κατόπιν τούτου δεν κρίνεις την ομάδα. Αν έχεις τη μανία να κάνεις κριτική, τότε αυτό που μένει είναι το… παιχνιδάκι. Να μας πεις αν ικανοποίησε το φιλοθεάμον ποδοσφαιρικό κοινό. Ξεκινήσαμε τη σοβαρή συζήτηση για το παιχνιδάκι Μακαμπί Χάιφα – Ολυμπιακός…

Επιτυχία, λέει, η ισοπαλία που πήρε ο πρωταθλητής. Θετικό, λέει, αποτέλεσμα το 1 – 1 εκτός του Ολυμπιακού. Με το δεξί, λέει, η πρεμιέρα στη μάχη της Ευρώπης των ερυθρολεύκων, που δεν φορούσαν ερυθρόλευκα. Σα να λέμε ερυθρόλευκοι μπογιατισμένοι ινδιάνοι κομπάρσοι σε ταινία του σινεμά.

Αυτό λέγεται κριτική. Καλός και συμπονετικός λόγος. Τι, δηλαδή; Να πουν ότι ο Ολυμπιακός ήταν ένα μάτσο χάλια. Που δεν το λέει ο αξιόπιστος κριτικός, διότι απαγορεύονται οι γνώμες και τα συμπεράσματα από ένα και μόνο ματσάκι, πολύ περισσότερο το πρώτο της σαιζόν.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός. όχι η Μακαμπί, που ισοφάρισε με αόρατο γκολ στο 92. Μια τζούφια μπαλιά που κανένας δεν κατάλαβε ότι θα πάρει κατεύθυνση στο πλεκτό. Τυχερός ο Ολυμπιακός που από το πουθενά, ανίκανος να στρώσει έστω και μια προσπάθεια, βρέθηκε να προηγείται από το 7, διότι έκανε γκέλα στην άμυνα ο αντίπαλος.

Ένα καφενείο ήταν η Μακαμπί. Τόσο καφενείο που δεν κατάφερε να κερδίσει το πιο καφενείο του Ολυμπιακού, σ’ ένα παιχνιδάκι που δεν βλεπόταν με τίποτα. Αυτό ήταν το λυπηρό της ιστορίας. Δυο ομάδες να παίζουν κάτι που έμοιαζε με ποδόσφαιρο.