Ημέρα πένθους σήμερα. Έτσι το βλέπω. Ημέρα ποδοσφαιρικού πένθους. Στις 2 Ιουνίου σα σήμερα, το 1971, ο Παναθηναϊκός έπαιξε τελικό στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, η σπουδαιότερη διοργάνωση, η οποία στη συνέχεια εξελίχθηκε και ονομάστηκε τσάμπιονς ληγκ. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή για τον Παναθηναϊκό, που όμως έχει ξεχαστεί. Πιο σωστά έχει πεθάνει. Καλύτερα να μην τη θυμάται κανένας, πολύ περισσότερο ο οπαδός της ομάδος.
Αν θυμάται κανείς τη σημερινή ημέρα του 1971 είναι σα να πηγαίνει σε κηδεία. Σε μνημόσυνο νεκρού. Κάποιου αγαπημένου που δεν πρόκειται στους αιώνες να επιστρέψει από τον τάφο του.
Υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνει το ίδιο θαύμα; Ποτέ. Μετά το 1971 ο Παναθηναϊκός ξαναγύρισε στα ίδια και στα ακόμα χειρότερα του. Ομάδα που κάποτε έφτασε σε τελικό και γνώρισε ολότελα ταπεινωτικές ήττες από κατώτερες και άγνωστες στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ευρώπης. Μέσα στη Λεωφόρο.
Ποιο Ουέμπλεϋ; Μια ημέρα ξεχασμένη. Εντελώς απόμακρη. Μια ημέρα που δεν σε εμπνέει, δεν σε φαντασιώνει πως είναι δυνατόν να επαναληφθεί. Γιατί, λοιπόν, να την θυμάται κανείς;
Σήμερα στην επέτειο της κορυφαίας επιτυχίας ελληνικής ομάδας ταιριάζει με πένθος. Μελαγχολία προκαλεί η σύγκριση με τη δεκαετία μισό αιώνα πριν. Όχι μόνον ο Παναθηναϊκός, όλες οι ομάδες, όλες οι ομαδάρες μας σήμερα είναι πολύ πιο ΠΙΣΩ απ’ ό,τι στις αρχές της δεκαετίας ’70. Όλο και μεγαλώνει η απόσταση τους από το πρώτο επίπεδο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.
Να πάμε παρακάτω. Ας αφήσουμε στην άκρη την πολιτική κατάσταση την εποχή που ο Παναθηναϊκός έφτασε μέχρι τον τελικό του πρωταθλητριών κι έχασε 2-0 από τον Άγιαξ. Τη χούντα, το ΕΑΤ-ΕΣΑ, τα βασανιστήρια, τις εξορίες, τη λογοκρισία στον τύπο.
Οι γάβροι είναι για λύπηση. Παραμιλάνε στις μέρες του Ουέμπλεϋ. Η αθλητική εφημερίδα της γαβροσύνης, έχει πρωτοσέλιδα με τίτλους από τα ρεπορτάζ της…προπόνησης του Ολυμπιακού. Κι όμως! Σήμερα, πέντε δεκαετίες μετά, ο εφημεριδίστικος εξτρεμισμός που συντηρεί, που ευλογεί τον οπαδικό φανατισμό, τόσο των γάβρων και των βαζέλων, όσο και των άλλων ομαδάρων, είναι περισσότερο αηδιαστικός από εκείνο της εποχής Ουέμπλεϋ. Ντροπή. Όχι μόνον για τις φυλλάδες ντροπή.
Διαβαστε ακομα: