Η κάμερα μου δίνει πλάνα στην κερκίδα από αγγλικό γήπεδο. Πανηγυρίζουν τη γκολάρα της ομαδάρας τους σαν τρελοί στην εξέδρα και Κορεάτες, και Ινδοί, και Πακιστανοί, και Κινέζοι, και Λιβανέζοι, και Μαροκινοί. Μέσα σίγουρα είναι και Έλληνες, και Κύπριοι, και Πέρσες, και Ολλανδοί, οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν από τον αυθεντικό Άγγλο. Οι μελαψοί, οι σκούροι και γενικώς Αφρικανοί και Ασιάτες κάνουν μπαμ από μακριά ότι έχουν άλλο αίμα, έστω και μπερδεμένο με βρετανικό.
Το ερώτημα είναι γιατί ο ξένος, ο μη Άγγλος, ακόμα κι αν γεννήθηκε κάπου στην πρωτεύουσα ή στην ενδοχώρα, την βρήκε με την Λίβερπουλ και την Τότεναμ, την Μάντσεστερ και την Νιούκαστλ. Θυμάμαι, είμαι σε ματς της Άρσεναλ και ένας 20χρονος από τη Σρι Λάνκα, μόνιμος κάτοικος Αγγλίας, μετά το τέλος του παιχνιδιού, γελώντας και τα μουστάκια του, μου είπε:
– I am Happy! I am very happy…
Είχε κερδίσει η Άρσεναλ και ο πιτσιρικάς έλαμπε από ευτυχία. Από κι ως που; Καμιά σχέση δεν είχΑΝ με την Αγγλία και πολύ περισσότερο με το ποδόσφαιρο ο πατέρας του και οι παππούδες του. Κι όμως αυτός χωρίς ρίζες στον τρόπο ζωής των Άγγλων, αλλά και άσχετος με την Αγγλία, ”μολύνθηκε’ από ποδοσφαιρικό οπαδισμό. Γιατί;
Για τον ίδιο λόγο που το ίδιο συμβαίνει στον καθαρόαιμο Άγγλο, και τον καθένα στην πατρίδα του. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Να πιστεύει, να ακολουθεί κάτι, μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι αυτή, μια θρησκευτική πίστη, ό,τι να ‘ναι. Γιατί;
Έχει ανάγκη ο πιστός από τη χαρά που του δίνει η ομάδα. Δεν είναι λίγο αυτό. Και πίκρα του σερβίρει η ομάδα. Απογοητεύεται, στεναχωριέται, όπως άλλοι οπαδοί. Προσφορά κι αυτή της ομαδάρας. Τον κάνει να νοιώθει ότι δεν είναι μόνος, κι άλλοι σαν κι αυτόν νοιώθουν συναισθηματικά το ίδιο.
Η ένταξη του οπαδού στην κοινωνία των πιστών της ομάδας δεν γίνεται συνειδητά. Με λογική και συγκεκριμένα κίνητρα. Η ψυχή του οπαδού είναι εκείνη που μέχρι να καταλήξει σε μια ομάδα κυκλοφορεί ορφανή και περιμένει να ”υιοθετηθεί” από μια ”οντότητα” αέρα πατέρα ποδοσφαιρική, ιδεολογική, θρησκευτική, πολιτική.
Διαβαστε ακομα: