Ο κόσμος της ΑΕΚ πονάει. Αντιληπτό. Το λιγότερο είναι ότι η ομάδα απέτυχε αγωνιστικά. Θριαμβευτικά απέτυχε. Κραυγαλέα. Αποτυχία που βγάζει μάτια. Χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Χειρότερα από την προηγούμενη σαιζόν. Αυτό που προκαλεί πόνο, αληθινό και τραυματικό, είναι ότι η ομάδα δεν βλέπεται. Δεν αντέχεται να βλέπει ο οπαδός την ομάδα του που ούτε σ’ ένα ματς δεν ικανοποιεί.

ΑΕΚ είναι, δεν περιμένεις μόνο να κερδίζει, αλλά και να παίζει μπάλα. Σαν ΑΕΚ.

Άσε τον κόσμο που ένα πρωτάθλημα, εννέα μήνες στη σειρά, υπέφερε. Τι γίνεται από δω και πέρα! Η δουλειά είναι στα βαθειά νερά του ωκεανού, δεν κάνουμε κουβέντα για ποτάμια και λίμνες, ούτε για τη θάλασσα ανάμεσα σε νησιά. Βάθος αμέτρητο περιμένει τον Μελισσανίδη. Να το προσπεράσει χωρίς να τον βρέξει το κύμα.

Νο 1 γκρέμισμα. Νο 2 κτίσιμο. Δυο διαφορετικά πράγματα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και έχουν κόστος οικονομικό και τα δυο. Πέρα από τις δυνατότητες της ΠΑΕ. Πέρα από τα έσοδα του μαγαζιού.

Δύσκολο το γκρέμισμα. Θέλει μαστοριά. Δύσκολο και το κτίσιμο από την αρχή. Και για να μιλάμε συγκεκριμένα, και το ένα και το άλλο, αφορούν πρόσωπα. Άτομα. Πριν φτάσει ο μπουρλοτιέρης και ο πρωτομάστορας να κάνει τα πλάνα του εν όψει της νέας σαιζόν. Ποιοι θα πάνε στο καλό, ποιοι θα επιλεγούν για να ρεφάρει η κατάσταση. Μ’ άλλα λόγια να ξαναγίνει ΑΕΚ η ομάδα στο γήπεδο.

Διαβαστε ακομα:

ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΕΚ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ