Βγαίνει για το ατομικό της πρόγραμμα στον τελικό του καλλιτεχνικού πατινάζ μετά τον σάλο που ξέσπασε για το φάρμακο για την στηθάγχη που βρέθηκε στο αίμα της, σε αναμονή για την τελική απόφαση της WADA για τον αποκλεισμό της, με προσωρινή άδεια του CAS λόγω «των ειδικών συνθηκών», «της μικρής της ηλικίας» και παραμύθια κουραφέξαλα, με την υποκρισία όλου του κόσμου να βαραίνει τους μικρούς της ώμους και υπό το βλέμμα της τρομακτικής προπονήτριας-βασανίστριας της, εκείνου του καυκασιανού μαντρόσκυλου που ακούει στο όνομα Τουτμπερίτζε.
Το χαμόγελο της αυτήν τη φορά είναι πιο κρύο κι απ’ τον πάγο του ολυμπιακού παγοδρομίου. Το κεφάλι της είναι σκυμμένο, οι ώμοι πεσμένοι. Είναι φανερό ότι το κοριτσάκι δεν μπορεί. Σέρνεται πάνω στον πάγο. Πέφτει τέσσερις φορές. Καταρρέει. Στην τελευταία της υπόκλιση ξεσπάει σε λυγμούς. Χαιρετάει τον κόσμο με δακρυσμένα μάτια στη δική της εξόδιο ακολουθία. Το κοινό χειροκροτεί παγωμένο σαν σε κηδεία. Το τσοπανόσκυλο Τουτμπερίτζε της γαβγίζει ανελέητα ΜΠΡΟΣΤΑ στις κάμερες. Δηλαδή πίσω στα αποδυτήρια, χωρίς τις κάμερες ΤΙ θα έκανε στο κορίτσι;
Το σοκ είναι πρωτόγνωρο. Η συλλογική μας μνήμη δεν έχει να θυμάται κάτι παρόμοιο. Οι συνήθως φλεγματικοί και πάντα ευρηματικοί και ετοιμόλογοι Βρετανοί σπήκερ, που πριν τέσσερις μέρες δεν μπορούσαν να βρουν λόγια να αποδώσουν το θαυμασμό για τις μαγικές παραστάσεις της κοπελίτσας στο σύνθετο ομαδικό, ξεμένουν και αυτή τη φορά από λόγια. Όχι όμως από δέος, αλλά από φρίκη. Παρέστησαν και αυτοί αυτόπτες μάρτυρες του πιο βίαιου ομαδικού βιασμού στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων. Συνειδητοποιούν μόλις εκείνη την στιγμή ότι η μικρή Καμίλα δεν έχει άλλο χρόνο στην καριέρα της, δεν προλαβαίνει τους επόμενους Ολυμπιακούς του 2026 στην Κορτίνα, ότι θα είναι 19 χρονών, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ πια για να ξανακατέβει σε αγώνες. Δέκα χρόνια σκληρών και ανελέητων βασανιστηρίων έδωσαν μία νύχτα μεγαλείου και αμέσως μετά μία νύχτα τρόμου. Το μόνο που καταφέρνουν να ψελλίσουν είναι “Such a shame”.
Ο Πρόεδρος της Παχύδερμης Ολυμπιακής Επιτροπής ξέρει ότι και αυτός είναι ανάμεσα στους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος και ψάχνει στην απολογία του να βρει έναν Χατζηπετρή να του τα φορτώσει. Ποιος φταίει; Οι προπονητές της κοπέλας. Το Κρεμλίνο διαφωνεί. Τους απονέμει και παράσημο για την σκληρότητα τους.
Σκατά στα μούτρα σας, κύριοι. Είστε ΟΛΟΙ ένοχοι. Εδώ πρέπει να επέμβει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να απαγγείλει κατηγορίες και να συλλάβει τους κατηγορούμενους με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο της και τα πικρά της δάκρυα, ίδια με προσωπεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, τίποτα πια δεν μπορεί να κρύψει τον αφόρητο πόνο, τα αμέτρητα βασανιστήρια και τα ψυχολογικά μαρτύρια που η μικρή Καμίλα βίωσε, απολύτως δυσανάλογα με την παιδική της ηλικία και οπωσδήποτε χωρίς την συναίνεση της, αλλά με βίαιο εξαναγκασμό. Και πόσα άλλα κορίτσια βίωσαν τον ίδιο πόνο χωρίς να έλθουν ποτέ στην επιφάνεια; Η τραγωδία της Βαλίεβα ξεγύμνωσε τη ρωμαϊκή αρένα του καλλιτεχνικού πατινάζ που κατασπαράσσονται ανήλικα θύματα. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ.
Διαβαστε ακομα: