Γιατί να κάτσω να δω στην τηλεόραση το ματς Παναθηναϊκός – Ατρόμητος; Τι ερώτηση είναι αυτή! Για να δω ποδόσφαιρο. Για τι άλλο; Έχασα δυο ώρες Σαββάτο μέρα. Αυτό που είδα δεν ήταν ποδοσφαιρικό έργο. Το να τρέχουν δεξιά κι αριστερά, πάνω κάτω κάποιοι στο χορτάρι επάνω χωρίς κάποια τακτική και σκοπιμότητα, δεν είναι ποδόσφαιρο.

Στο γήπεδο περιμένεις να δεις φάσεις. Σουτ, ευκαιρίες για γκολ, προσπάθειες ομαδικές, ανάπτυξη παιχνιδιού, συγκρούσεις προσωπικές. Δεν υπήρχαν αυτά τα βασικά. Και πώς να προκύψουν όταν η ποδοσφαιρική παράσταση χρειάζεται δυο αντιπάλους. Ο Ατρόμητος δεν είχε καμιά τύχη στη Λεωφόρο.

Ο Παναθηναϊκός από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό αντιμετώπιζε ομάδα ανίκανη να δημιουργήσει. Να πιέσει. Να απειλήσει. Ούτε κατά διάνοια. Ούτε μια φορά οι ποδοσφαιριστές  του  Ατρομήτου δεν κατάφεραν να αλλάξουν το τόπι περισσότερες από τρεις μπαλιές. Λάθη πολλά και στις δέκα διεκδικήσεις με αντιπάλους έχαναν τις εννέα.

Παναθηναϊκός είναι αυτός, είτε διεκδικεί πρωτάθλημα, είτε είναι εκτός κόλπου, έχει μεγάλο όγκο οπαδών. Που σημαίνει ότι το συνδρομητικό ή όποιο άλλο κανάλι πληρώσει δικαιώματα στην ΠΑΕ δεν θα χάσει τα λεφτά του. Ο ΠΑΕ Παναθηναϊκός, όμως, και η κάθε ποδοσφαιρική επιχείρηση δεν ποντάρει μόνο στην οπαδική πελατεία. Που με εμφανίσεις σαν τις χθεσινές απογοητεύεται και απομακρύνεται… τηλεοπτικά.