Το έργο ξεκινάει με γκολ ενωρίς, το καλύτερο. Στο 12 κιόλας σκοράρει ο Ολυμπιακός στο καυτό Καραϊσκάκη. Το πράμα ρεφάρει μετά από δέκα λεπτά, διότι η αντίπαλος από Γερμανία ισοφαρίζει. Κανένα πρόβλημα. Μπόλικος ο χρόνος, 73 λεπτά συν τις καθυστερήσεις για να πάρει τη νίκη, γιατί όχι και το θρίαμβο ο πρωταθλητής μας.
Άλλο πρωταθλητής στην Ελλάδα, άλλο δείχνουμε το μπόι μας στην Ευρώπη. Μην τα μπερδεύουμε. Σε ματς με τις ξένες ομάδες, πρώτης γραμμής, αλλά και δεύτερης διαλογής, ακόμα και δικά μας ματς τα χάνουμε με ψηλά το κεφάλι και λέμε πως ήταν άδικο.
Βέβαια! Δεν θα τη βγάλουμε τη δικαιοσύνη έξω από το παιχνίδι. Ούτε έξω τις δικαιολογίες. Όπως συνέβη χθες με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Η πουτάνα η μπάλα μας αδικήσε. Να τα λέμε. Να τολμάνε να λέμε την αλήθεια.
Η Άιντραχτ ήταν ανίκανη να απειλήσει τον Ολυμπιακό. Όπως το διαβάζει κι αυτός που δεν πήρε μάτι το ματς από την τηλεόραση. Από την άλλη, τι να κάνει ο Ολυμπιακός όταν το πράμα ήταν… γραφτό; Από τη μια η αδικία στο ποδόσφαιρο, από την άλλη η μοίρα. Στο 91 η γερμανική ομάδα έκανε το 1-2 και σ’ αυτές τις περιπτώσεις το σκηνικό απαιτεί τη βοήθεια του ποιητή, γιατί μόνο αυτός είναι ικανός να περιγράψει το τραγικόν του πράγματος. Να τελειώσει και να μη θες να το πιστέψεις. ”Πως έγινε;… ” να αναρωτιέσαι και απάντηση να μη βρίσκεις.
Διαβαστε ακομα: