Απόψε στις δέκα βλέπουμε Μέσι. Τον πρώτο παίκτη στον πλανήτη. Και ελπίζουμε να τον χειροκροτήσουμε. Να παίξει τη μπάλα του. Ελπίζουμε διότι στο ποδόσφαιρο, δηλαδή σε πράμα ομαδικό, δεν είναι σίγουρο πως το άτομο, το κάθε άτομο θα αποδώσει σύμφωνα με την αξία του.
Βλέπουμε Μέσι και αδιαφορούμε αν φοράει αυτή ή όποια άλλη φανέλα. Τι μας ενδιαφέρει; Αλλοίμονο! Να έχουμε την απαίτηση ένας επαγγελματίας να μείνει σ’ αυτήν ή την άλλη ομάδα. Να υπογράψει σ’ αυτήν ή την άλλη ποδοσφαιρική επιχείρηση.
Να έχουμε την απαίτηση απ’ αυτήν ή την άλλη ομάδα να διώξει κάποιν ποδοσφαιριστή, να συμφωνήσει μ’ έναν άλλο. Αυτές είναι οπαδικές παθογένειες. Ψυχιατρικού ενδιαφέροντος. Και επειδή ο οπαδός είναι κολλημένος με την ιδεολογία, που υποτίθεται εκφράζει το άλφα και το βήτα κλαμπ, το πράμα μοιάζει με μεταγραφή ισλαμιστή μουλά στο χριστιανικό δόγμα.
Ο οπαδός είναι με τη θρησκευτική του πίστη, όχι π.χ. με τον καθολικό ιερέα που μεταπηδά στην ορθοδοξία. Εγώ ο άπιστος είμαι με τον αρχιεπίσκοπο του ποδοσφαίρου Λιονέλ Μέσι.
Διαβαστε ακομα: