Τέτοια μεταγραφή δεν πρόκειται να γίνει στον αιώνα. Είναι αδύνατον να επαναληφτεί αυτό που ζήσαμε στις μέρες μας. Ο κάποτε, ο μετά από 30 ή 70 χρόνια μακράν καλύτερος ποδοσφαιοριστής στον κόσμο, να αλλάζει φανέλα. Η ομάδα του να μην προσπαθεί να τον κρατήσει, ποιον; Τον πρώτο παικταρά στη γη. Κι αυτός μετά από εικοσαετία να εγκαλείπει την ομάδα με την οποία δοξάστηκε. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Ο οπαδός, όμως, θα συνεχίζει να είναι οπαδός. Να πανηγυρίζει τη νίκη της ομαδάρας του, να πικραίνεται για την αποτυχία της. Να αδιαφορεί, δηλαδή, για τον ποδοσφαιριστή, που αυτός νικάει και χάνει. Για τον οπαδό υπάρχει μόνο η ομάδα. Ό… αέρας της ομάδας. Το όνομα της.
Η Μπαρτσελώνα δεν μπορούσε να κρατήσει τον Μέσι. Αυτή είναι η αλήθεια. Το θέμα είναι οικονομικό. Μόνο οικονομικό. Αν έμενε ο 34χρονος Αργεντινός Λίονελ Μέσι στην Μπάρτσα, τότε αυτή θα κινδύνευε με χρεοκοπία. Παραμύθάκια της Χαλιμάς είναι αυτά τα περί λαϊκής βάσης και ότι ο σύλλογος στηρίζεται στα μέλη της, στους οπαδούς. Τρίχες κατσαρές.
Ο οπαδός αγαπάει κάτι ανύπαρκτο. Ένα φάντασμα. Όπως κάθε πιστός θρησκείας, ιδεολογίας και όποιας άλλης αέρα πατέρα ανυπόστατης κοσμοθεωρίας.
Με τους αμείλικτους κανόνες της ελεύθερης αγοράς παίζει και η Μπαρτσελώνα. Πιο δυνατό στοιχείο της Μπαρτσελώνα ήταν ο Μέσι. Ο παικταράς. Όχι οι οπαδοί της. Ο Μέσι ανέβασε και αγωνιστικά και οικονομικά την Μπάρτσα. Και μετά τον Μέσι η Μπάρτσα στηριζόταν στα εκατομμύρια των εκατομμυρίων από τους χορηγούς.
Ποια… ιδέα και ποια… ιδιαιτερότητα της Μπάρτσελώνα από την Ρεάλ και την όποια άλλη ποδοσφαιρική εταιρεία. Ο Μέσι με τη μετακίνηση του στην Παρί ξεστραβώνει το οπαδηλήκι. Παραμύθια! Ο πιστός δεν αλλάζει με τίποτα. Δεν ξεστραβώνει. Θα είναι πάντα με τη φαντασίωση που επιδοτεί την ομάδα του.
Διαβαστε ακομα: