Καλά πήγε το ευρωπαϊκό του είκοσι που το απολαύσαμε το εικοσιένα. Πολύ καλά πήγε, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Δεν λέω πως χορτάσαμε από ποδόσφαιρο… Όχι, η μπάλα δεν σε χορταίνει, γιατί κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό, και δεν ξέρεις τι σε παεριμένει.
Είδαμε ματσάρες. Όχι, ακριβώς… Κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο. Πήραμε συγκινήσεις! Αυτό είναι το αξεπέραστο μεγαλείο του γηπέδου. Και στον ουδέτερο, στον τρίτο, σ’ αυτόν που δεν είναι μ’ αυτήν ή την άλλη ομάδα, προκαλούνται συναισθήματα με το ζωντανό θέαμα. Δεν παίζει η εθνική ομάδα σου, δεν είσαι από τη χώρα των δυο αντιπάλων, και δεν νοιώθεις ”ξένος” με την εξέδρα… Μ’ αυτό που τους πιάνει όταν σκοράρει η ομάδα τους, όταν το τρώει, όταν η αγωνία του παιχνιδιού τους κάνει αγάλματα στην κερκίδα.
Το συναίσθημα. Αυτό είναι το μέγα ζητούμενο στο σινεμά, στο θέατρο, από καταβολής. Το μέγα επιδιωκόμενο. Ο δραματουργός, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός να κερδίσει τη ψυχή του θεατή. Να τον κάνει να πονέσει, να χαρεί, να θυμηθεί, να συγχωρέσει, να λυπηθεί κάποιον, να απογοητευτεί απ’ άλλον. (Στη φώτο, το γκολ-πέναλτυ μετά από δεύτερο σουτ του Χάρυ Καίην στο Αγγλία- Δανία 2-1.)
Το δεύτερο, μην πω το τρίτο και το τέταρτο είναι η ποιότητα του ποδοσφαιρικού θεάματος. Αν υστερεί ή όχι σε φάσεις και γκολ. Σε δράση ποδοσφαιρική. Το πρώτο είναι να μας ”πάρει” συναισθηματικά, συγκιμησιακά το έργο. Κι έγινε η δουλειά, γι αυτό δεν έχουμε παράπονο, κοντά ένα μήνα τώρα. Δεν θα περιμένουμε και τον αυριανό τελικό, για να βγάλουμε το τελικό συμπέρασμα. Ευχαριστούμε, λοιπόν, την θεά της μπαλας, για μια φορά ακόμα. Θεά είναι, δεν θα μπορούσε να ήταν θεός αρσενικός.
Διαβαστε ακομα: