Πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004 η ασήμαντη, η αναξιόπιστη – όχι μόνο ποδοσφαιρικά- Ελλάδα. Τι έγινε και προέκυψε το θαύμα στην Πορτογαλία;
Σα λύκος πονηρός έπνιγε τα ζαλισμένα κοτόπουλα, τους αντιπάλους της, η Ελλάδα του Ρεχάγκελ και των ξεκούραστων διεθνών. Αυτό έγινε.Ήταν και το δέσιμο το απίστευτο που είχαν οι διεθνείς και τους έβγαινε μια δροσιά, αφού δεν τους είχε ταλαιπωρήσει το πρωτάθλημα. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι περιπάτου σε σύγκριση με κάποια άλλα ευρωπαϊκά.Υπ’ όψιν ότι οι Έλληνες διεθνείς που τότε έπαιζαν στην Ευρώπη δεν ήταν βασικοί, δεν ήταν ενδεκαδάτοι στις ομάδες τους.
Καφενείο η Ελλάς. Αυτή είναι η αλήθεια. Καφενείο είμαστε στην κυβέρνηση, στα κόμματα. Γιατί να παίζει αλλοιώς η μπάλα στο ποδόσφαιρο; Και η εθνική ομάδα της Ελλάδος μια ζωή ήταν καφενείο. Άσχετα αν κατά καιρούς είχε παικταράδες, ανώτερης κλάσης από εκείνους του 2004. Καφενείο κανονικό, χωρίς πλάκα. Όπως καφενείο ήταν και είναι η ΕΠΟ. Ασόβαρο μαγαζί. Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Τι, λοιπόν, συνέβη και πως έκατσε η τράπουλα; Κληρώνει κάποιος Ρεχάγκελ. Στην τύχη τον βρήκαμε. Στην τύχη μας βρήκε. Όπως το λέω. Ξεκινάει η εθνική τα προκριματικά του Ευρώ 2004 σε όμιλο με Ισπανία, Ουκρανία, Έϋρε. Φοβερά πράγματα. Πρώτο ματς στη Λεωφόρο και στο 8 κιόλας ο Ραούλ κάνει το 0-1 για την Ισπανία, που τελικά κερδίζει 2-0. Δεύτερο ματς στην Ουκρανία, το αυτό. Δύο μηδέν κερδίζει η Ουκρανία. Πού πάω, σου λέει ο Ρεχάγκελ.
Μετά από εκείνες τις δύο ήττες ξεκίνησε το έργο της συμμορίας. Προπονητής και Ζαγοράκηδες άλλαξαν αίματα. Έγιναν “αδελφοποιτοί”. Κατσουράνηδες και Καραγκούνηδες, Μπασινάδες και Δέλλες από τη μια ήθελαν καριέρα στην Ευρώπη και από την άλλη ο Ρεχάγκελ την μεγάλη διάκριση. Όσο γίνεται. Όχι, βέβαια, μέχρι την κατάκτηση του Ευρω. Ε, όχι κι αυτό! Ουδείς περίμενε κάτι τέτοιο.
Βασικό. Δούλεψε η κούραση των αντιπάλων το 2004. Η κούραση των αντιπάλων μας είχε σταθεί ο μεγαλύτερος σύμμαχος της εθνικής. Δεδομένη η πτώση της ποιότητας στα παιχνίδια των περισσότερων ομάδων, τα τελευταία χρόνια, στα μουντιάλ και τα ευρώ. Γιατί; Μιλάει η κούραση των παικτών.
Βασικό και το άλλο. Ο Γερμανός (φώτο), αυτός ο βόρειος με μεσογειακό ταμπεραμέντο, κέρδισε τους παίκτες. Ναι, ό,τι πεις εσύ, του είπαν Βρύζες και Χαριστέες, Νικοπολίδηδες και Σεϊταρίδηδες. Έτσι ψήθηκε αυτή η κωλοπετσωμένη ομάδα. Έτσι άρχισε να ανεβαίνει το ασανσέρ. Μετά το δεύτερο ματς του ομίλου με την Ουκρανία, η ομάδα δεν ξανάχασε, προκρίθηκε στα τελικά του Ευρώ, όπου κέρδισε δύο φορές, στο πρώτο και τελευταίο ματς, την διοργανώτρια Πορτογαλία και σα σήμερα 4 Ιουλίου το 2004 έκανε την έκπληξη της αιωνιότητος. Σήκωσε το γαμημένο.
Διαβαστε ακομα:
