Αυτό δεν παίζεται με τίποτα στον κόσμο. Τι άλλο, δηλαδή, είναι ικανό σε μηδέν χρόνο, να βάλει φωτιά στην ανθρώπινη ψυχή. Επιτόπου να την κάνει να χαρεί σα μικρό παιδί, αλλά και να του τη μαυρίσει με τη συνείδηση της απώλειας που είναι σε θέση να αισθανθεί το ηλικιώμενο άτομο. Το γκολ. Ο υπέρτατος στόχος στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Η μπάλα να περάσει τη γραμμή του τέρματος. Το πιο γλυκό δώρο είναι το σουτ του σκόρερ να φτάσει στο δύχτι. Να το χαϊδέψει ή να το σχίσει. Κανονική ερωτική φαντασίωση. Θριαμβευτικό υποκατάστο σεξουαλικού απωθημένου.
Το βιώνουμε στο ευρωπαϊκό. Έγινε το γκολ, η εξέδρα όλη ξεσηκώθηκε. Εκτινάχτηκε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Και οι θεατές της ομάδας που δέχθηκε την παραβίαση μοιάζουν – πριν καν περάσει δέκατο του δευτερόλεπτου – σε τεθλιμένους σε κηδεία αγαπητού προσώπου. Γιατί, αλήθεια, συμβαίνει αυτό; Η ταύτιση.
Ποιος πατριωτισμός! Ποια αγάπη για την ομάδα, για την χώρα. Προηγείται η Ταυτιση. Ευχαριστιέται ή πονάει γιατί ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ αισθάνεται το συμβάν. Δεν το γνωρίζει ο ίδιος συνειδητά. Γνωστικά. Η νίκη της ομάδας ή η αποτυχία της προκαλούν στον εγκέφαλο του άμεσα συναισθήματα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ χαρακτήρα. Είναι ταυτισμένος με την ομάδα διότι αυτή του δίνει ικανοποίηση. Τον κάνει πιο δυνατό, φουσκώνει το Εγώ του. Και την ήττα τον φέρνει στα ίσα του. Στη μικρότητα του.
Και ο παίκτης σεληνιάζεται όταν αυτός σκοράρει (φώτο). Είναι εντελώς διαφορετικό, μα εντελώς διαφορετικό το συναίσθημα του σκόρερ με εκείνο των συμπαικτών του. Ο ένας το έβαλε, οι άλλοι απλά οφελήθηκαν με το γκολ. Αυτός που πέτυχε το γκολ δεν φτάνει αμέσως σε κατάσταση δαιμονισμού διότι… βοήθησε την ομάδα. Αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή πιάνει με τα χέρια του το όνειρο. Μονάκριβο πράμα το γκολ στο ποδόσφαιρο.
Στα μέχρι σήμερα 48 ματς μπήκαν 135 γκολ. Κατά μέσο όρο κάτι λιγώτερο από τρία τεμάχια σε κάθε παιχνίδι.
Διαβαστε ακομα: